Stéphanie Sokolinski, SoKo voor de vrienden, is een Frans-Poolse singer-songwriter. Ze is een bezige bij en heeft naast haar muzikale wapenfeiten ook al een mooi curriculum opgebouwd als actrice. SoKo is een kleurrijk figuur: haar live-performances zijn meestal niet voor een gat te vangen, ze speelt zo goed als altijd zonder setlist en ze zit er niet om verlegen om zonder band een drie uur durend solo-optreden te geven. Wat haar muziek betreft is ze vooral bekend omwille van Studio Brusselhit ‘I’ll kill her’, een nummer uit 2007 dat enkel op een ep is verschenen. Voor haar langspeeldebuut was het wachten op ‘I thought I was an alien’ uit 2012, een album dat al bij al lauw werd onthaald.
Nu is er dus ‘My dreams dictate my reality’. Juffrouw Sokolinski vertoeft ondertussen in Los Angeles en is daar blijkbaar bevriend geraakt met Ariel Pink, nog zo’n voltijdse mafketel. Zijn invloed is duidelijk merkbaar: niet alleen heeft hij een gastrol op twee songs, ook de rest van de plaat bestaat uit die mengelmoes van indie pop, freak pop, folk pop en psychedelica waar Pink om bekend staat. ‘Ocean of tears’ en ‘My precious’ hadden er zelfs perfect op gepast. Verder zorgen new wave-gitaarpartijen vaak voor een sinistere ondertoon. Zowel in ‘Visions’, het titelnummer als in ‘Peter pan syndrome’ is de invloed van The Cure wel heel duidelijk.
‘My dreams dictate my reality’ is op zijn best als er iets meer tempo te horen valt. ‘Temporary mood swings’ is aangenaam luistervoer dankzij het sappige Engelse accent van SoKo en de kokosnotendrums die voor een iet of wat exotische mood zorgen. Een andere aanrader is ‘Who wears the pants’, de teksten zijn niet om over naar huis te schrijven (Now who wears the pants/And who’s gonna wet her plans/He’s the woman/He’s the man/You just gotta live to tell), maar verder is dit wat het moet zijn met dank aan het lekker stuiterende gitaarmotiefje.
Dat de artieste het ook ingetogen kan, bewijst ze op afsluiter ‘Keaton’s song’ dat enkel kan omschreven worden als prachtig en de absolute uitschieter. Helaas haalt ze dit niveau niet op die andere trage liedjes. ‘Bad poetry’ is gewoonweg saai en kan in het beste geval nog als muzak dienen. Ook ‘Monster love’ is veel te eentonig en daar kan zelfs de bijdrage van Ariel Pink niets aan veranderen.
SoKo heeft nog heel wat in haar mars. Ze heeft de persoonlijkheid om het te maken en het moge duidelijk zijn dat ze een goede song kan schrijven. Het is nu enkel nog leren om het niveau een hele plaat lang vast te houden en alles komt goed.
SoKo live aan het werk zien kan binnenkort in Amsterdam (22.03, Bitterzoet, info & tickets) en Brussel (23.03, Botanique, info & tickets).
Album verdeeld door Warner Music
