In het kielzog van stadsgenoten Robbing Millions gooit nu ook Le Colisée zijn tweede boreling in onze schoot. Het solo-project van David Nzeyimana is de laatste jaren niet alleen in de breedte gegroeid, de band is nu een vijftal, maar ook qua geluid. Waar veel Vlaamse bands tegenwoordig frustrerend braaf binnen de lijntjes kleuren, is het duidelijk dat vanuit de Franstalige zijde veel meer durf om onconventionele dingen uit te proberen wordt getoond. ‘Vie eternelle’ is geen uitzondering op deze regel en klinkt fris en uniek.
Als we ons dan toch aan een omschrijving moeten wagen: de kitschy zottigheid van Connan Mockasin en Metronomy, maar dan gebracht vanop een wolk in een droom vol suikerspinnen. Nzeyimana zingt je toe van op een hoogte en vlijt zijn muziek als een zacht dekentje over je heen.
De structuren van de nummers verraden eerst en vooral een achtergrond in jazz. De groep huppelt de toonladders op en af en weeft sierlijke figuren die je gemoed aaien. Tegelijkertijd dwingen ze je om bij de les te blijven. De heren durven namelijk al eens subtiel een onverwacht pad inslaan. In dit lichtglooiende landschap fladdert de mijmerende zang over bijvoorbeeld ‘Twerking girls’ en ‘Tigres’.
Robbing Millions legden de lat onlangs bijzonder hoog voor Brusselse bands met hun ‘Lonely carnivore’. Le Colisée toont nu dat het vat in de hoofdstad nog lang niet leeg en immens divers is. David Nzeyimana schept zijn eigen wereld op deze ep, eentje waarin het fijn vertoeven is en waar we als het even mag nog graag een tijdje in zouden willen rond dwalen.
Le Colisée live aanschouwen kan onder andere op Museum Night Fever (07.03, Brussel, info & tickets) en in De Kreun (13.03, Kortrijk, info & tickets).
