Als we even met een persoonlijke anekdote mogen beginnen: voor ondergetekende was Deerhoof zo’n band waarvan hij wist dat ze volgens kenners reeds een zeer knappe staat van verdienste kon voorleggen, maar waarvan hij tot nog toe nooit een plaat had opgezet. Daar kwam gelukkig verandering in met hun nieuwe, ‘La isla bonita’, dat conform zijn titel doet denken aan een verafgelegen eiland. Stel u bij dit laatste echter geen Dominicaanse Republiek voor, maar eerder een muzikaal eiland van Dr. Moreau waar dit viertal zijn totaal geflipte creaties ontwerpt.
Compleet geschift inderdaad, en laten we over het volgende duidelijk zijn: ‘La isla bonita’ zal heel wat van je kostbare luistertijd vergen om er echt tot door te kunnen dringen. Deerhoof wil het namelijk voor niemand gemakkelijk maken. Ten eerste niet voor de luisteraar, die aanvankelijk raar opkijkt bij de duizend bochten waar de muziek zich in wringt, en ten tweede niet voor zichzelf, aangezien het voor ondergetekende een raadsel is hoe sommige van deze nummers tot stand kunnen komen. Waar vele groepen worstelen met problemen als ‘we hebben nog geen refrein’, lijkt Deerhoof eerder iets te hebben van ‘fuck het refrein, we gooien er nog wel een maffe maatwissel of high-pitched noiseriff tegenaan’. In songs als ‘Paradise girls’, ‘Tiny bubbles’ of ‘Doom’ is het dan ook indrukwekkend om te horen hoe de ritmesectie het geheel strak in de teugels houdt, zònder evenwel de indruk te geven dat ze weet hoe ze dat precies doet.
Deerhoof gooit al hun inspiratiebronnen onvoorzichtig op één hoop, en het geluid dat daaruit voortkomt kunnen we nog het best omschrijven als dat van een kapotte faxmachine die K-pop probeert te schrijven. Dit laatste ligt voornamelijk aan de zanglijnen van Satomi Matsuzaki, die ons sterk doen denken aan de waanzin van partners in noise Melt-Banana. De luisteraar zal misschien even moeten wennen aan haar vocale stunts, maar net zoals met de rest van het plaatje blijkt dat alles bij deze band na een tijd prachtig in mekaar klikt. Die riff die van de trap dondert in ‘Last fad’? Die freejazz-gone-wrong aan het eind van ‘Tiny bubbles’? Die drone in het voor de rest groovende ‘Big house waltz’? Allemaal onderdeel van het Deerhoof-universum op ‘La isla bonita’.
Daarbij is het niet makkelijk te bepalen welke de beste songs op dit twaalfde album zijn, want zelfs als de band het iets rustiger doet (‘Mirror monster’ en ‘Black pitch’) of voor een meer conventionele punkriff kiest (‘Exit only’, check de clip met geboren slechterik Michael Shannon), zitten ze er pal op. Deerhoof hoeft niet meer te overtuigen, en toch doen ze het met ‘La isla bonita’ lekker wél. Dit is een groep die weliswaar met een eigen waarschuwing moeten komen, maar die koppig compleet zijn eigen ding doet en daar mee wegkomt ook. Daar zijn wij uiteraard enkel voorstanders van.
Deerhoof live aan het werk zien kan volgend jaar in Bergen (La Maison Folie, 20.02, info & tickets) en Amsterdam (Melkweg, 21.02, info & tickets).
Album verdeeld door Clapping Music
