Dit jaar leerden we onder meer dankzij de Rock Rally Melting Time kennen, de band doet haar favorieten van het voorbije jaar uit de doeken.
1. Iceage – Plowing into the field of love
Iceage: we vinden ons allemaal terug in de eigenwijze denkwereld van die band. De evolutie op dit album van pure rauwe energie naar eerder rond de zang gearrangeerde songs, die soms wat doen denken aan Nick Caves werk, is opmerkelijk en inspirerend. Country gitaren en trompetpartijen doen hun intrede en gaan hand in hand met de vertrouwde schreeuwerige zang en Peter Hook-achtige baslijnen om samen tot een dicht oergeluid te komen dat toch héél open blijft klinken. Less is more en daar is ‘Plowing into the field of love’ een bewijs van. Als band voelen we ons rechtstreeks verbonden met Iceage die in dezelfde standaard bezetting samen tot één eigen groepsgeluid komen. Deze plaat proeft naar nog meer en was voor ons vier de meest opwindende van 2014.
2. Warpaint – Warpaint
Vier straffe madammen die heel eigenwijze muziek maken met een donker sfeertje in. Dit album stond afgelopen jaar non-stop op repeat en dat zal nog lang blijven.
3. Mac Demarco – Salad days
‘Salad days’ is dé feelgood plaat van 2014 voor mij. De perfecte soundtrack bij een exotische katerdag. Lekkere, lazy pop met een basic ritmesectie en in chorus gedrenkte pawnshopgitaren. Bij Mac is er altijd een hoek af (ook bij de oprechte love songs!) en dat maken hem en Salad Days übercool.
4. The Horrors – Luminous
We zijn al enkele jaren fans van The Horrors. Hun nieuwe album dat ze in mei hebben uitgebracht is opnieuw bij ons goed in de smaak gevallen, en vooral dan de manier waarop ze zichzelf weer vernieuwen en originele, frisse psychedelica maken.
5. Death Grips – The powers that B: niggas on the moon
In mijn ogen (Niels), de meest eigenzinnige band van het moment, ze brengen het eerste deel van hun dubbelalbum The Powers That B uit en beslissen enkele maanden later om ermee te stoppen, wat één van de vele stoten is die ze al hebben uitgehaald. Dat terzijde, in hun vijfde album (op 4 jaar tijd) gaan ze, in tegenstelling tot het vorige, voor vocals als hoofdingrediënt met daarbij strakke originele beats en vocal samples van niemand minder dan Björk. Wederom een sterke prestatie, ik kijk al uit naar het tweede deel van dit album!
6. Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra – Fuck off get free we pour light on everything
Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra is begonnen als een project van enkele leden van die andere geniale postrockband Godspeed You! Black Emperor. Hun laatste album tuimelt je in een eindeloze geluidtrip gemaakt aan de hand van een heleboel diverse instrumenten en melodieën, die samen een originele muzikale muur vormen waar menig mens kippenvel van krijgt. De band wordt geleid door Efrim Menuck (gitarist bij GY!BE), die een vernieuwende manier van zingen toevoegt aan het voornamelijk instrumentele genre van postrock. Uitingen van frustraties, vrijheid en opstand zijn een rode draad doorheen dit wonderschone album. Ook live erg de moeite.
7. Metronomy – Love Letters
Catchy songs met een smaakvol gevoel voor sound zijn wat dit album typeert. Ook live kunnen ze de nummers steengoed brengen, dat hebben ze in april in de AB wel bewezen.
8. The Antlers – Familiars
Het laatste album van de indieband uit Brooklyn is opnieuw raak. Ze slagen er weer in om de meest duistere momenten van het menselijke leven om te zetten in een existentiële schoonheid waar je stil van wordt. Een zware aanrader voor liefhebbers van Duyster.
9. Eagulls – Eagulls
Jonge band uit Leeds die ik niet zo lang geleden ontdekte, ik ben fan van hun sound, attitude en vooral ook van de teksten. Leuk album.
10. Douglas Dare – Whelm
Debuut van een nieuwe singer-songwriter uit Londen, uitgebracht op het befaamde Erased Tapes-label. Dit album is een mengeling van electronica, ambient en meer neoklassieke pianomuziek. De combinatie van een sobere drum, pianostukken die doen denken aan Nils Frahm en Ólafur Arnalds en de prachtige stem van de zanger zorgen voor een zeer rijke emotionele resonantie. Het gevolg is een dromerig en melancholisch debuut dat nooit dramatisch wordt, maar tegelijk een zekere originele helderheid en elegantie behoudt.
(foto door Robin Dua)