Elliott BROOD wordt volwassen. Met het nieuwe ‘Work and love’ en een iets andere sound geven de drie Canadese muzikanten uitdrukking aan hun twijfels over dat ouder worden en veranderen.De band speelde haar eerste optreden in 2002. Sindsdien volgden er 8 albums (inclusief ep’s) en openden ze voor onder andere Wilco en The Black Crowes. Toch is de groep nog steeds niet bekend bij het grote publiek. Hoewel ze al jaren bekend staan als een alt-country en folk trio, lijkt Elliott BROOD de banjo’s en mandolines steeds meer te laten voor wat ze zijn en halen ze de verborgen rockers in zichzelf maar al te graag even boven.
Dit blijkt reeds uit het eerste nummer, waarin een elektrische gitaar tijdens de intro de hoofdrol toebedeeld krijgt. ‘Little ones’ is desondanks een rustig en hoopvol lied waarin zanger Mark Sasso de jeugdige onbezorgdheid looft en waarschuwt voor verbittering. Met een banjo en een hese stem wordt ‘Nothing left’ ingezet. “I’ve been drinking ever since you tore my heart in two”, daar is de kroegenband weer zoals we ze kennen. Treurend over eenzaamheid na een gebroken relatie komt de ruwe kant van het album naar boven, want ook ‘Tired’ klinkt zwaarmoedig en teleurgesteld. Eveneens passen ‘Taken’ en ‘Mission bell’ volledig in het rijtje van hopeloos neerslachtige gitaarsongs met een confronterende ondertoon waarin de groep lijkt te revolteren tegen de alledaagse sleur en de eentonigheid van het leven.
Alsof ze zich plots van hun emotionele ontsporing bewust geraakt zijn, bezingt de groep onder catchy mandoline gestrum hoe ze toch nog kunnen thuiskomen en prijzen ze zichzelf gelukkig voor de mooie tijden die ze al beleefden. Dit nummer valt vooral op door de akoestische en opgewekte toon. De hoop en het geloof in een gelukkig leven komen terug. “Times are changing, better times will come”, klinkt het dan ook op het voorlaatste lied. Elliott BROOD sluit ‘Work and love’ af met ‘End of the day’. Een laatste keer begeleiden rouwende gitaren de luisteraar. Slepend wordt een hoogtepunt opgebouwd, waarna de song snel ineenstuikt en de allerlaatste noten nog blijven nazinderen.
Met zowel positief als negatief geladen nummers zoekt het trio een balans tussen rock en folk. De constante wisselwerking tussen deze twee stijlen weerspiegelt de onzekerheid van het levensstadium waarin de band zich bevindt. Is dit dan hét leven? Heb ik bereikt wat ik echt wilde? En wat nu? Of Elliott BROOD zal terugkeren naar haar oorspronkelijke genre of van plan is verder te evolueren naar echte rock is niet bekend. Met deze plaat bewijzen ze in ieder geval dat ze op een pijnlijk eerlijke manier boodschap en muziek haast perfect weten te combineren. Het consistente geheel contrasteert fel met de emotionele zwerftocht doorheen de songs zelf, wat het album des te boeiender maakt.
Album verdeeld door N.E.W.S.
