Na het in 2012 verschenen ‘Luxury problems’ waren de verwachtingen voor ‘Faith in strangers’ hooggespannen. Op zijn vierde langspeler werkt de Brit opnieuw samen met zijn voormalige pianolerares Alison Skidmore. Haar stem vormt wederom een rode draad. Andy Stott bewees in het verleden al een meester te zijn in subtiele opbouw, en stelt zijn kunsten ook deze maal tentoon.
Opener ‘Time away’ bewijst dit. Het nummer geeft de luisteraar het gevoel dat die zich in een uitgestrekt savanne bevindt. De spaarzame effecten die zich keer na keer herhalen zorgen voor een desolate sound. Het “Afrikaanse” wordt nog meer versterkt door de alweer prachtige zwart-witte hoes. Vooruitgeschoven single ‘Violence’ ligt in het verlengde van die sfeeropbouw. In de eerste helft wordt de stem van Skidmore onderbroken door scherpe geluiden, maar het is vooral het tweede deel die de echte kracht blootlegt met een twijfelende bas die uiteindelijk de song laat openbarsten.
Metalige drums zijn de ideale begeleiding bij de bezwerende zang en op de rest van het album blijkt dit een constante te zijn. Het instrumentale kraakt en knettert erop los met enkel Skidmores zang als tegengewicht. Die elementen komen op prachtige wijze samen in het titelnummer ‘Faith in strangers’, waar er voor een analoog geluid wordt geopteerd. Slechts een enkele maal ontsporen de vaardigheden van Stott, maar niet noodzakelijk op slechte wijze. ‘Damage’ is het enige lied waar de strategische stiltes plaats moeten maken voor rauwe techno.
Op ‘Faith in strangers’ heeft Andy Stott zichzelf overtroffen. Ondanks het feit dat hij meer voor analoge geluiden kiest, houdt dit hem niet tegen om zijn muziek rond te laten stuiteren. Op subtiele wijze wordt een aanval gedaan op het lichaam, die zijn hoogtepunten kent in ‘Violence’ en ‘Damage’, maar evengoed wordt de luisteraar rust gegund.
Album uitgebracht bij Modern Love en verdeeld door N.E.W.S. Records
