Begin 2014 was Gwil Sainsbury het beu. De bassist van indiegroep alt-J kon het leven als ster niet gewoon worden en verliet de band om een iets normaler bestaan te kunnen leiden. Geen handtekeningen meer uitdelen, geen horden fans, niet meer herkend worden op straat en gewoon muziek schrijven. De overige drie moesten het succes van hun debuut ‘An awesome wave’ zien op te volgen. In verschillende interviews vertelden de resterende leden dat ze bang waren om nummers te schrijven als trio, maar na verloop van tijd beseften dat het best wel in orde zou komen. ‘This is all yours’ is het resultaat: een album waar menig muziekliefhebber reikhalzend naar uitkeek.
Voor de release brachten de mannen al een aantal singles en bijbehorende video’s uit. De clips van ‘Every other freckle’, ‘Left hand free’ en ‘Hunger of the pine’ zijn tot in de details uitgewerkt. Snoezige katjes, de keuze tussen een mannelijke of vrouwelijke clip, en waarschijnlijk een hele hoop achterliggende betekenissen zijn wat ‘Every other freckle’ de moeite waard maken om naar te kijken. Het is logisch dat de interesses van alt-J verder reiken dan muziek, aangezien meer dan de helft van de groep een kunstopleiding volgde. Zelfs de titel van hun nieuwste werk komt van een schilderij. Daarnaast lijkt groen in de stad voor het trio een bepaalde betekenis te hebben: doorheen het album horen we zoemende bijen, fluitende vogels en verwijzingen naar herten. Ook kon je de muziek op voorhand streamen in verschillende parken. De beleving wordt grootser gemaakt, en wij gokken dan ook dat alt-J sterk ondersteund wordt door hun label.
De plaat begint krachtig met ‘Intro’, al doet ‘Arrival in Nara’, het eerste deel van een drieluik, snel wat stilvallen. Na de eerste song klinkt dit iets te saai, maar dat maken de jongens goed met ‘Nara’, het tweede element. ‘This is all yours’ wordt afgesloten door ‘Leaving Nara’, het laatste van de drie. Stevige elektronische drums vormen hier de basis. De drie liedjes vertellen over een Japanse stad, Nara, waar herten vrij door de straten dolen zonder lastig gevallen te worden. Uit Newmans zinnen kunnen we afleiden dat we soms alles moeten loslaten en moeten leven zonder zorgen.
Hun mosterd gingen de Britten deze keer iets verder halen: een sample van de bevriende Miley Cyrus en een bas à la TNGHT zijn maar enkele details die ‘Hunger of the pine’ meteen interessanter maken. Toch vond hun label de single niet goed genoeg. Als reactie daarop maakten de bandleden de ‘least alt-J song ever’: ‘Left hand free’. Het schrijven van het nummer begon met een gitaarriff die nogal Amerikaans en cliché in de oren klinkt, waarna ze die lijn als grap verderzetten en er een soortgelijke tekst en drumpartij op verzonnen. Op zich smaakt dit wel goed, maar spannend is het niet. Bovendien: wanneer iemand ons zou vertellen dat het van Dan Auerbachs hand was, zouden we dat ook geloven. Ze kunnen natuurlijk niet altijd verbazen.
De mysterieuze melancholie in ‘Warm foothils’ en het sprookjesachtige ‘Choice kingdom’ hebben op het eerste zicht niets met elkaar te maken, maar net als de nieuwe elektronische invloeden die alt-J heeft opgedaan sinds hun laatste plaat stoort dit niet: de stem van Joe Newman functioneert als lijm, en die is kleveriger dan ooit.
‘This is all yours’ is geen flauw afkooksel van ‘An awesome wave’. Zelfs met een man minder kan alt-J een sterke opvolger afleveren, dat is bij deze bewezen.
alt-J live aan het werk zien kan binnenkort in Brussel (03.02, Vorst Nationaal, info & tickets) en Amsterdam (05.02, HMH, info & tickets).
Album verdeeld door Pias
