Hoewel PC Music in essentie omschreven kan worden als een internetlabel, of nog juister als een artiestencollectief, kan het ook gezien worden als een subgenre op zich. De bende verzamelt namelijk muzikanten met een gelijkaardige sound, die in geen bestaande termen te definiëren valt. Daarnaast heeft dat geluid zich intussen verspreid buiten de grenzen van die stichtende groep. Getuige daarvan zijn een aantal Soundcloudproducers en bijvoorbeeld Manicure Records die er vroeg bij waren om die kenmerkende esthetiek op te pikken. PC Music staat hier dan ook voor de gemeenschappelijke klanken die al deze artiesten delen.
De eerste keer dat de stijl buiten de grenzen van Soundcloud trad, vond zo’n jaar geleden plaats toen SOPHIE zijn overgangsnummer ‘Nothing More To Say’ opvolgde met ‘Bipp’, een song die unieker klonk dan alles wat ik op dat moment ooit al gehoord had. Een bouncy productie en een kinderlijke vrouwenstem zorgden achter een glijbanenprentje voor de meest euforische single van het jaar en een suikerrush die vooral de hersenen deed dansen. Wanneer enkele maanden daarna Hannah Diamond en A. G. Cook naar buiten kwamen met hun projecten vielen muzikaal gezien wel enkele parallellen met SOPHIE te trekken, maar was het toch vooral datzelfde blije gevoel dat me instinctief aan de Schotse producer deed denken. Later zou blijken dat ook de op papier nog steeds anonieme SOPHIE gelinkt was aan het label PC Music. Het recent onthulde samenwerkingsverband met A. G. Cook, QT, is evenwel ’s mans eerste release op het internetlabel, alsook een cruciale boost voor Cook en zijn gezelschap. Dit was de eerste keer dat een project van PC Music het schopte tot de grote muziekmedia (met zelfs een “best new track” van Pitchfork) en tevens de eerste maal dat een act uit het kamp getekend werd door een echte platenfirma, in dit geval zelfs XL Recordings. Hoewel de sound intussen al gretig gekopieerd werd door andere artiesten en een zekere cultstatus ook bereikt werd, schenen de meeste muziekliefhebbers het nieuwe Soundcloudfenomeen nog niet in de gaten te hebben. Dat wordt niet in het minst aangetoond door de heftige reacties die ‘Hey QT’ uitlokt.
Controversieel is namelijk het minste wat je kan zeggen over het genre. Hoewel invloeden soms goed verstopt zijn – dan denk ik vooral aan SOPHIE z’n uitzonderlijke sound – vormen ze wel voor sommigen het twistpunt. Aziatische pop schijnt een belangrijke inspiratiebron. Het PC Music-geluid leent daar ontegensprekelijk twee elementen van. Ten eerste zijn de popsterren in Cooks wereld net zo cartoonesk als in het oosten. Waar onze Lady Gaga’s en Beyoncé’s al hun karaktertrekken in de strijd werpen, gaan deze artiesten verder en schijnen ze soms een heel nieuw personage te creëren. Ten tweede delen sommige artiesten uit de muziekstromingen een hoge schattigheidsfactor, door J-pop-kenners omschreven met het woord ‘kawaii’. Kyara Pamyu Pamyu is het perfecte voorbeeld van deze profilering en dook niet voor niets al in de studio met SOPHIE. Verder tast PC Music eurohouse, jumpstyle, happy hardcore en gerelateerde geluiden af. De in de jaren 90 tamelijk fout geachte dance van Gigi D’Agostino komt in meerdere mixen voor, de eenvoudige raveritmes zijn alomtegenwoordig. Opvallend is hoe de o zo arty, maar tegelijkertijd ook goedkope remixen van de Belgische kunstenaar Sheniqua World Tour hierbij aansluiten. Met zijn versnelde herwerkingen van mainstream pophits zette hij de toon voor dit soort hyperactieve klanken. Uit de nineties neemt men tot slot de overbekende ‘Barbie girl’-vocals van Aqua over. Die lijken namelijk de Westerse tegenhanger van de kawaii-zang uit Azië te zijn en komen vaak niet bepaald menselijk meer over, een belangrijk punt dat later nog aan bod komt.
Het is duidelijk dat deze stroming teruggrijpt naar het verleden, maar nog duidelijker is natuurlijk het futurisme, als je wil zelfs het avant-gardisme, dat deze muzikanten tentoonspreiden. PC Music werd in zijn begindagen dan ook vooral gepromoot door (multimedia)kunstplatformen als DIS Magazine en LOGO Magazine. Op veel andere plekken zou een artiest als Maxo bijvoorbeeld niet wegkomen met een eigenzinnige, babyroze versie van kleuterheld Kabouter Plop zijn song. Nu kan je stellen dat de artiesten uit het genre allemaal te rangschikken zijn op een spectrum van future naar pop en ze allemaal wel iets van beide componenten bevatten. Aan de linkerkant bevinden zich dan artiesten als GFOTY die de esthetiek bijna tot in het absurde doortrekken, meer experimenteren met de sound en hun muziek laten overkomen alsof het een creatie van het internet betreft. Vandaar dat deze kunstenaars, dat zijn het tenslotte, op het eerder vermelde DIS Magazine zij aan zij prijken naast post-internetwerk van Jon Rafman (man achter Oneothrix Point Nevers video voor ‘Still Life (Betamale)’) en Katja Novitskova, ze schotelen ons immers ook een beeld voor van het internet. Lyrics kan je eveneens in die context interpreteren, aangezien het commerciële en hoe dat aan te pakken centraal staan in die kunststroming. Tot slot lijken de producers door hun stijl net zelf producten van het wereldwijde web te worden en is daarom het beeld waarmee persoon en muziek voorgesteld worden erg belangrijk. Dat merk je bij het blonde meisje op de QT-hoes bijvoorbeeld, of wanneer je geshockt reageert op echte foto’s van de artiesten.
Aan de andere kant vind je de poppy zijde terug, geleid door prinses Hannah Diamond en koning A. G. Cook. Die eerste is het meest kawaii-exportproduct van het internetlabel, met haast infantiele vocals en een roze gloed over quasi-post-ironische liedjes die schipperen tussen hartbreuk en hilariteit. De tweede vormt dan weer de drijfveer achter meerdere acts, maar heeft ook een belangrijk soloproject. Zijn laatste nieuwe nummers drijven op een clubsound, die hem ergens tussen Hudson Mohawke en SOPHIE plaatsen. ‘Had 1’ en ‘Beautiful’ zijn het soort nummers die een volledige nacht kunnen goedmaken. Nu bestaat niet alleen QT, maar ook Dux Content voor de helft uit Cook. Het tweede project komt mee uit de koker van Danny L Harle, een componist die via PC Music een uitlaatklep voor zijn popambities gevonden heeft. Dux Content is waarschijnlijk de meest commerciële act uit het artiestencollectief. Niet alleen omdat ze een heleboel als plat gepercipieerde stijlen in hun nummers verwerken, maar ook omdat ze openlijk dwepen met mainstream artiesten. Zo herwerkten ze Steve Winwoods ‘Higher Love’ tot een mierzoete lekkernij dankzij een saxofoonsnoepje. In mixen – in dit milieu overigens een erg belangrijk formaat – smokkelden ze zelfs nummers van Eurovisiesongfestival winnaars Loreen en Olsen Brothers, naast materiaal van One Direction. Verder is Dux Content naast GTOFY één van de grondleggers van het subgenre, in de begindagen bundelden de artiesten zichzelf onder de naam Gamsonite. Andere acts die er al van het begin bij hoorden, zijn Dux Kidz en Dux Consort (respectievelijk kinder- en klassieke muziek uit het kamp van Dux Content) en Serious Thugs, die hiphop schattig maken en eerder dit jaar met ‘Ur not a baller’ nog één van de opmerkelijkste clips van het jaar uitbrachten.
Naast een hele hoop verwijderd materiaal staat er overigens op de Tumblr van Gamsonite nog twee jaar oude gitaarmuziek van Apple Bong en Powermilk, hoewel deze door overdreven, cartooneske solo’s nog wel iets gemeenschappelijks hebben met A. G. en de zijnen, is het toch begrijpelijk dat ze niet in het PC Music-project zijn opgenomen. In hun plaats zijn er natuurlijk een heleboel andere artiesten gekomen. Tielsie bracht met ‘Palette’ een veelkleurige hard hitter in de stijl van Rustie, Princess Bambi werd het stoute zusje van Hannah Diamond en Life Sim ging aan de slag met trance. Verder duiken nu ook namen als Ponibbi en et aliae op. Die eerste brengt het hele circus dichter dan ooit bij voorvaders van Aqua, terwijl de tweede dan weer meer naar chillwave en Ryan Hemsworth-achtige indie-elektronica nijgt. Dit zijn echter maar twee voorbeelden uit de nieuwe lichting producers die ondertussen aan de internetdeur staat te bonken. Wie zijn Soundcloud na een nummer van een PC Music-artiest laat lopen, zal immers merken dat er een heleboel artiesten zijn die vermomd achter een anoniem account slutcore-remixen van Taylor Swift maken. Of ze ooit buiten de grenzen van hun subgenre kunnen treden, is nog maar de vraag. Eerst moeten we nog maar eens afwachten of het label PC Music zelf na de QT-doorbraak nog enige impact op het muzieklandschap kan hebben.