Van wie vrolijke objecten als een ananas, een rugby, melk en een triangel op de voorkant van hun platenhoes zet, zouden we niet aannemen dat ze een shift richting een iets donkerdere sound maken.
De originele line-up van The Drums (voor de eerste keer weer in duovorm sinds debuut-ep ‘Summer!’ uit 2009) heeft een trieste periode achter de rug nadat haar laatste langspeler ‘Portamento’ (2011) maar lauw ontvangen werd en de gitarist het daardoor ook aftrapte.
Ondanks dat alles hoeven we de betere upbeat-vrolijkheid van ‘Let’s go surfing’ niet helemaal te missen. De Amerikanen houden nog steeds van energieke snelle tempo’s, sprankelende tamboerijnen en vingervlugge gitaarlijntjes vol met hooks. De “Iehieh joehoe ahaaahaaa” in ‘Kiss me again’ brengt bovendien een hartstamper als ‘Break my heart’, een eerder boze ‘Face of God’ en het melancholische ondertoontje van ‘There is nothing left’ weer volledig in balans.
Op het derde album van het tweetal wil de band niet weten van gas terugnemen. Mid-tempo’s, dat wel; ze worden bijvoorbeeld uitstekend uitgevoerd in twee van de vier majestueuze openingsnummers. Enkel op het einde durven de jongens in balladmodus gaan met ‘Wild geese’. En al experimenteren ze met enkele tinten donkerheid, zoals de synthklanken in ‘Bell laboratories’, de falsetto van Jonny Pierce smeert over de hele plaat een laag vrolijkheid en scherpheid.
‘Encyclopedia’ kunnen we zoals de melk op de cover ‘goed voor elk’ noemen. Sommige kwatongen beweren echter dat melk als witte moordenaar kan omschreven worden. Laten we slechte kant van het zuivelproduct dan maar reflecteren in het duistere aspect van de nieuwe sound van The Drums.
The Drums live aan het werk zien kan binnenkort in Brussel (15.11, Vk*, info & tickets) en Amsterdam (12.11, Paradiso Noord, info & tickets)
Album verdeeld door N.E.W.S.
