Tricky werd in het begin van de jaren negentig bekend onder de vleugels van Massive Attack. Met veel molengewiek werden deze vleugels afgeknipt en sloeg hij zijn eigen weg in. Die keuze leverde hem het etiket van badboy op, maar bleek absoluut de juiste toen de rapper terugsloeg met het meesterlijke ‘Maxinquaye’. Sindsdien legde hij een grillig parcours af dat de laatste tijd afgeleden was naar een plek buiten de schijnwerpers. Ondanks dat label van moeilijke jongen en enkele lauw onthaalde platen drukte de man ontegensprekelijk zijn unieke stempel op de muziek van vandaag. Na een donkere periode vond hij vorige zomer dan plots zijn drive terug en verraste iedereen met het sterke ‘False idols’. Ook tijdens zijn recente doortocht op Couleur Café kreeg het publiek weer een vitale Tricky te zien. Die boost in creativiteit kanaliseert zich nu in een erg straf elfde studio-album. Met zijn eigen naam ‘Adrian Thaws’ onder een vlammend hoofd op de hoes lijkt hij bijna aan te geven: “Kijk, ik ben nog altijd wie ik ben”.
Na al die jaren blijft Tricky een ontdekkingsreiziger pur sang die blijft hakken door het muzikale oerwoud. Op ‘Adrian Thaws’ leidt de rapper ons weg van het vertrouwde terrein en voert ons naar onontgonnen stukken urban jungle. Terwijl de muzikant de expeditie op poten zet, vindt hij mooi volk om hem te begeleiden. Deze keer mikt de avonturier niet op grote ronkende namen maar wel op artiesten die durven om een onbewandeld pad in te slaan. De tocht brengt je via ‘Lonnie listen’ en ‘Keep in your shake’ langs groezelige panden waar er broeierig heet gedanst wordt samen met Mykki Blanco en Nneka. Wat later verzeil je tijdens ‘My Palestine girl’ op een straathoek waar de spanning te snijden is. Als je even niet uitkijkt, stuit je op een paar gangsters die hun rhymes op je afvuren in ‘Gangsta chronicle’, of sta je oog in oog met een messcherpe Bella Gotti en de briesende gitaar van ‘Why don’t you’ die als een wilde straathond op je afstormt. Om tot slot te verdwalen tot in de lome dub van ‘Silly games’ die je helpt om op een afgelegen plek samen met Tirzah aan de stedelijke drukte te ontsnappen.
Door de artiest zelf werd dit album omschreven als zijn ‘hiphop en club’-plaat. ‘Nicotine love’ met Francesca Belmonte is een prachtig voorbeeld van de sfeer die Tricky in zijn nummers wou leggen. Ook ‘Something in the way’ drijft op zo een minimale, donkere beat en klinkt tegelijkertijd toch heel jazzy en sfeervol.
‘Adrian Thaws’ is een gevarieerde lp die de veelzijdigheid van Tricky perfect belichaamt. De gasten krijgen glansrollen van een volleerde ceremoniemeester, die op het juiste moment weet in te vallen en zo zijn eigen, samenbindende stempel op het geheel kan drukken. Als baanbreker schuwt de man de risico’s niet, en misschien is dat ook net een van de redenen waarom dat hij de naam van onhandelbare jongen gekregen heeft. Uiteindelijk lukt het bij de platenfirma nog altijd niet om hem in een hokje te stoppen. Telkens opnieuw slaan we een zijstraatje in en leren we een nieuwe buurt kennen. Daar kunnen we als medereizigers alleen maar blij om zijn.
Je kan Tricky volgende week aan het werk zien tijdens Leffingeleuren (19-21.09, info & tickets)
Album verdeeld door V2
