Gisteren stonden met Douglas Dare en Perfume Genius twee emotionele mannen op de bühne van de Feeërieën die zichzelf vooral kwijt kunnen in pianotoetsen. Ons verslag over de (bijna) magische avond.
Twee- of drieëntwintig moet Douglas Dare nu zijn, en toch beschikt de man uit Bridport al over een stem als een kleine, Anglicaanse kerk. Aan de kathedraal wordt voorlopig nog gebouwd, maar die komt er op een dag. Zijn beide releases dit jaar (de ep ‘Seven hours’ en een eerste langspeler ‘Whelm’) staan bol van modernere pianoballads aangevuld met de knisperende electronica die je ook zonder de muzikant te kennen moeiteloos weet te situeren bij zijn label Erased Tapes. Een voorliefde voor poëzie zette hem ertoe aan zijn eerstgeborene te vervolledigen met een gedichtenboek, een moedige beslissing die je als schrijver zonder het schild der muziek volledig bloot stelt.
Douglas speelde in het Warandepark vooral een kat- en muisspel met de aanwezigen. Hij ziet eruit als een frêle, Britse jonkheer die het liefst uit het raam naar de grijze heide staart, maar weet met een paar vlotte praatjes en snelle reacties op de omstandigheden het publiek moeiteloos naar z’n hand te zetten. Tijdens de songs cijfert hij zichzelf dan weer weg om plaats te maken voor zijn befaamde vocalen en een drummer die van knetterende electro eerder bonkende beats maakte.
Zo werd de artiest een haast onzichtbare, blauwe geest die tastbare rimpels trok door het stukje natuur in Brussel, zichzelf vastknopend aan zijn piano om niet helemaal weg te zweven. Die eerder klassieke toetsenbegeleiding dient enkel de pianist, want het timbre van Dare vloeit en meandert naar behoren zonder de hulp van snelle arpeggio’s en raakt moeiteloos hoogtes en laagtes. We durfden ons zelfs af te vragen wat er de meerwaarde van was, behalve een houvast voor zichzelf te bieden en een oplossing te zijn voor de schijnbare, maar waarschijnlijk onnodige, angst om stiltes te laten vallen in sowieso al doodskalme nummers als ‘Lungful’ en ‘Nile’. Nochtans wordt in ‘Swim en ‘Unrest’ duidelijk dat het op de voorgrond brengen van de percussie een veel meeslependere oplossing biedt voor wie de nood kent geen seconde te laten verloren gaan.
Gelukkig konden we ons voor een groot deel van de set verheugen op een schim die via onze oren onze herinneringen binnensloop en daar een melancholische gedachte plantte, zodat wij bij Dares gemijmer over de brieven van ‘Caroline’ zelfs echt gingen geloven dat zij ook van ons een ex was. Ze staat misschien niet meer in onze gsm, maar dankzij Douglas Dare vergeten we ze nooit meer.
Verslag door Jens Van Lathem en Thomas Konings
Wat Perfume Genius zowel op plaat als live voor ondergetekende zo speciaal maakt, is de manier waarop hij met een klein en intiem geluid het soort emotie weet op te wekken dat je eerder verwacht van een luide shoegaze- of postrockband. Nu trachten singer-songwriters wel vaker in te spelen op je gevoeligheden, maar zelden raken ze met zo weinig middelen zo diep als Mike Hadreas. Dat bewees de Amerikaan gisteren andermaal in het Warandepark.
Nu was het wel even afwachten of de artiest ook in het gezelschap van drie andere muzikanten diezelfde kwetsbare geluiden kon opvoeren. Moeiteloos, zo bleek het antwoord al meteen vroeg in de set bij een hartbrekend ‘Dark parts’. Hoewel de sound grootser en voller klonk, bleef de fragiliteit van de oude shows behouden en zorgde het er net voor dat het geluid ver genoeg droeg. Het waren overigens de nummers uit ‘Put your back n 2 it’ die het meeste indruk maakten, met het naar de keel grijpende ‘Hood’ als absolute hoogtepunt. Ook de quatre-mains ‘Learning’ – wel uit ’s mans eersteling – haalde de nieuwe set en vormde een lichtpuntje tussen alle van tristesse doordrongen liedjes.
Drie nieuwe liedjes hoorden we verder in het optreden. Op basis daarvan kunnen we zeggen dat ‘Queen’ een statement was en de andere voorproefjes uit het opkomende ‘Too bright’ minder ver van Perfume Genius’ overige oeuvre liggen. Toch bleken ze opvallend minder breekbaar, dankzij een uitgebreider klankenpalet, meer ruimte voor pianowerk en vocals die vaak richting schreeuwen gingen. Het sentimentele werd hoe dan ook niet overboord gegooid, de songschrijver schijnt gewoon op zoek te zijn gegaan naar een nieuwe vorm om zijn duistere gedachten in te gieten. Dat was misschien wel nodig na twee gelijkaardige langspelers en vonden we overigens op het eerste gehoor ook een succes.
Door een vrij rumoerig publiek en twee snel afgehaspelde bisrondes zagen we gisteren geen uitzonderlijk optreden. De sterke prestatie van de groep en het veelbelovende nieuwe werk doen echter vermoeden dat je Genius zijn volgende zaalconcert niet mag missen.
De Feeërieën gaat vanavond en morgen nog door en is gratis. Je kan er bands zien als Float Fall en Copeland. Meer info vind je op de website van de AB.