De laatste weken kunnen we niet meer spreken van zomerweer. De zon laat zich zelden zien, en we grijpen al sneller naar een dikke trui in plaats van dat ene T-shirt dat speciaal voor de festivals werd aangeschaft. Tina Dico zag dit blijkbaar aankomen in haar glazen bol, want ze brengt net nu een plaat uit vol verwarmende songs voor bij het kampvuur.
Reeds haar negende wapenfeit, deze ‘Whispers’. En toch heeft de zangeres nog verrassingen voor ons in petto. Op haar vorige album ‘Where do you go to disappear?’ werd er opvallend veel gebruik gemaakt van piano. Voor haar nieuwe werk treedt dit instrument meer naar de achtergrond en zweert Dico bij haar goede oude akoestische gitaar. Ja, zelfs een versterker of achtergrondband wordt al eens wat vaker achterwege gelaten. De singer-songwriter maakt haar naam waar in het genre en gaat voor de pure klanken van stem en snaren.
Opener ‘The woman downstairs’ schept meteen al die innige, gezellige sfeer waar de hele plaat van overloopt. In de knisperende en knetterende liedjes klinkt de stem van deze Deense dame warmer dan ooit tevoren. Het titelnummer is dan weer minder intiem, met een duidelijk uitgesproken ritme om ervoor te zorgen dat we niet volledig in een knusse slaap vallen. Voor een zacht einde wordt wel gezorgd: ‘I want you’ en ‘Thank you’ vragen om nog even neer te liggen en stil te worden van de stemming die zeer zorgvuldig in elk schrijfsel werd verweven.
Wat op ‘Whispers’ gedaan wordt kunnen we zeker niet als origineel of nieuw bestempelen. Al vaker werd er door artiesten gegrepen naar de hier gebruikte formule. Werkt de opzet daarom minder goed? In het geval van Tina Dico kunnen we volmondig “neen” antwoordden. De gloed die het album met zich meedraagt zal je voor je het weet volledig omvangen, en de huiselijkheid die het uitstraalt is moeilijk te weerstaan.
Tina Dico aan het werk zien kan eind dit jaar in Amsterdam (Muziekgebouw aan ‘t IJ, 01.12, info & tickets). Hou zeker haar site in de gaten voor verdere tourdates.
Album verdeeld door V2
