Ergens tussen een blinde muur gitaren en wat vuil gegrom hoorden wij onlangs OFF!-frontman Keith Morris “you’re angry forever” uitspuwen. Je kan die woorden gerust als een scheppingsverhaal beschouwen voor een stroom kwaliteitsvolle, jonge bands. Dit jaar gingen wij al op de knieën voor het debuut van Ought, en nu bespreken we ook de eerstgeborene van tourmakkers Dub Thompson. De toon op beide albums neigt eerder naar verbolgenheid dan ruwe woede en dat uit zich in sarcastische songs die variatie nodig hebben om te blijven boeien. Korte punkdrift kan je blijven oplepelen, maar die oneindige, honende toon frustreert snel.
Laat dat nu net zijn waar Dub Thompson meester in is. In interviews kondigen ze aan dat hun volgende worp eerder als Mariah Carey en Kanye West zal gaan klinken, maar ook op ‘9 songs’ schipperen ze zonder moeite tussen verschillende stijlen. Zo begint hun half uur kwade natuur met de gejaagde postpunkknaller ‘Hayward!’ om meteen daarna op te volgen met ‘No time’, dat rechtstreeks uit ‘Sandinista!’ lijkt gegrepen. ‘Mono’, met de geniale monotheïstische grap “I believe in a lonely God”, teert dan weer op een vondst uit de elektrorock en ‘Ash wednesday’ roept met zijn spookcountry de doden uit hun graf.
Heel de plaat lang heb je de indruk dat de sfeer binnen een song eveneens snel kan omslaan. Tot onze spijt gebeurt dat maar één keer op volle kracht, wanneer de Fugazi-bassen op ‘Dograces’ zomaar veranderen in een draaimolenorgel. Andere nummers meanderen zonder haast van de ene vuige gitaarslag naar de andere, riffs die je vast al ergens hebt gehoord maar die Dub Thompson vakkundig recycleert en voorzichtig presenteert als nieuwe ontdekkingen.
Het is de twijfel die ons ervan weerhoudt echt hoge scores te geven. ‘9 songs’ klinkt muzikaal ongetwijfeld als een vunzige moerasbel die uiteenspat in je gezicht en qua inhoud als de lacherige spot van wie de maatschappij ziet als een vrolijke feesttrein die zich de afgrond in rijdt. Maar is dat ook werkelijk de ervaring van de twee negentienjarigen achter Dub Thompson, of komt het voort uit hun middenklasseverveling, het internet met zijn oneindige muziekbibliotheek en nooit tevreden burgers in SimCity? Een tweede poging zal het moeten uitwijzen.
Album verdeeld door Konkurrent
