Een zwarte achtergrond met een blonde pruik: op vorig werk van Sia vonden we het gezicht van de zangeres, maar bij ‘1000 forms of fear’ is dit niet meer het geval. Sinds een jaar plaatst de Australische amper foto’s van haar gelaat op Facebook. Ook treedt ze tegenwoordig op met haar rug naar het publiek en zorgt ze er tijdens concerten voor dat de focus niet op haar persoon ligt. Net als in de clip van ‘Chandelier’, die een ware hype is, staat dans centraal. Dit zijn een paar voorbeelden van de slimme marketingtrucs voor haar nieuwe album ‘1000 forms of fear’. De blondine creëert een aanknopingspunt voor het grote publiek, terwijl ze tegelijk haar integriteit bewaart.
Puur muzikaal moeten we niet aan Sia twijfelen. ‘Wild ones’ van Flo Rida en Rihanna’s ‘Diamonds’ zijn maar enkele van de vele hits die de artieste schreef. Raar, want tot voor kort hadden we amper van haar gehoord. Ze zong wel mee op de nummers ‘Titanium’ en ‘She wolf’ van David Guetta, maar haar echte doorbraak kwam pas door de leadsingle van haar nieuwe plaat ‘1000 forms of fear’ en de bijhorende clip. Toch stelt de hele buzz rond de langspeler ons teleur. In songs als ‘Burn the pages’ en ‘Elastic heart’ zouden de vocals van een doorsnee zangeres beter passen, nu klinken die soms vreemd in de oren. Het typische indieliedje ‘Hostage’ is dan weer een soort buitenbeentje en ‘Chandelier’ zou perfect van Rihanna kunnen zijn. Dit wil niet meteen zeggen dat het slecht is, integendeel, doch veroorzaakte de goede clip de populariteit van de single, of was het eerder andersom?
Sia meet zichzelf het imago van popster aan, maar dat gaat haar niet helemaal af. De muzikante heeft verder op zich geen slechte stem, al hoorden we die liever in haar vorige werk. Het album lijkt daarnaast gebaseerd op het succes van één nummer. ‘1000 forms of fear’ werd onthaald met veel gejuich, en zet de toon voor een nieuw hoofdstuk in haar carrière dat ons iets minder bevalt.
Sia heeft voorlopig geen concerten gepland in onze contreien.
Album verdeeld door Sony Music
