Stu Larsen heeft geen vaste stek maar reist al jaren rond met zijn gitaar. Tijdens zijn zwerversbestaan doet hij inspiratie op voor songs. Zijn debuutplaat ‘Vagabond’ vormt de neerslag van dit jarenlang ronddolen. Een veelbelovende achtergrond die een boeiend album kan opleveren, denken wij dan. Dat blijkt helaas een beetje tegen te vallen. Verder dan wat clichés, à la wat is het toch fijn alleen te zijn en wat ben ik toch triest telkens ik een meisje moet achterlaten, geraakt Stu niet. Titels als ‘Far from here’ en ‘Some kind of gypsy’ zijn in dit opzicht veelzeggend.
Larsen is goede maatjes met Passenger, die heden ten dage met zijn gitaarballads en karakteristieke stem de hitlijsten bestormt. Drie jaar lang waren de twee reisgezellen en muzikaal wordt hier dan ook uit hetzelfde vaatje getapt: sentimentele nummers geworteld in folk en americana. De songsmid beschikt echter over een minder herkenbaar stemgeluid dan zijn succesvolle makker en zijn melodieën lijken bovendien een stuk minder hitgevoelig, hoewel dat duidelijk wel wordt betracht. Het resultaat is dan ook muzikaal aan de clichématige kant. Larsen mag dan wel in zijn teksten refereren naar Simon and Garfunkel en Bob Dylan, hun niveau bereikt hij zeker niet.
Er zijn ook pluspunten. Het geheel is met veel vakmanschap uitgevoerd. De arrangementen zijn erg verzorgd, de strijkers in ‘Maybe I Am’ zelfs bloedmooi, net zoals het gospelkoortje op ‘I Will Wait No More’. Dat hier kundige handen aan het werk zijn durven we niet te ontkennen.
Op de hoes staat Larsen als een coole cowboy, met zonnebril op, naast een zonovergoten Amerikaans landschap. Het zou een poster voor een Hollywoodfilm kunnen zijn, maar dan wel één die, hoeveel inspanningen, trucs en kunde er ook in de strijd worden gegooid, ons niet weet aan te grijpen.
Stu Larsen heeft voorlopig geen concerten in België of Nederland gepland.
Album verdeeld door Warner Music
