Vind jij dat je op ‘Eez-Eh’ beter de Macarena danst dan iets wat op rock-‘n-roll lijkt? Dan heb je nog niet onmiddellijk een reden om je neus op te halen voor ’48:13’, want dit album bevat heel wat vintage Kasabian-materiaal.
De Britten trekken hier en daar weliswaar nog een blikje door hun tot dusver nog niet verkende geluiden open. Singlekandidaat ‘Stevie’ bijvoorbeeld lijkt op wereldreis te zijn gegaan met de psychedelische versie van The Chemical Brothers, al kun je niet om de typische zang heen die ervoor zorgt dat je deze bende zou herkennen met de ogen dicht. Aan de andere kant barst het van de herkenbare klanken in onder meer ‘Bumblebee’, dat zo op het debuutalbum van de groep had kunnen staan en ‘Treat’, toch tot aan de eurodance-achtige bridge na een minuut of 4.
Af en toe slaat Kasabian wel erg verrassende wegen in. Op ‘Glass’ wordt gerapt, ‘Doomsday’ is catchy genoeg om aan een songfestival mee te doen, hoewel het nummer daar geen kans zou maken wegens een groot aantal scherpe kantjes die in de productie verwerkt zitten. ‘Bow’ heeft wat ons betreft dan weer teveel van ‘t slechtste van Imagine Dragons om echt te boeien en valt te klasseren in het vakje stadionindie.
’48:13’ zal waarschijnlijk niet de geschiedenisboeken in gaan als het beste wat Kasabian ooit heeft gemaakt. Artiesten die enkel songs maken van het kaliber van ‘Where did all the love go’ heten waarschijnlijk Jagger of McCartney. Wat ons betreft doen Pizzorno en consoorten het hier verre van slecht, en mogen de mannen uit Leicester hun naamkaartje weer enkele plaatsen omhoog schuiven in het ladderspel van de allergrootsten.
Kasabian live zien kan binnenkort onder meer in Amsterdam (Heineken Music Hall, 06.11, info & tickets) en Brussel (Vorst Nationaal, 08.11, info & tickets).
Verdeeld door Sony Music
