Een “un-funny Woody Allen”, zo omschrijft Laura Stevenson zichzelf. Naar eigen zeggen piekert ze over allerlei existentiële kwesties: van het smelten van de ijskappen tot doodgaan. De inspiratie voor haar derde langspeelplaat ‘Wheel’ was dan ook niet ver te zoeken; bij het schrijven van de 13 nummers vroeg de zangeres zich af wat haar plaats binnen de natuur, de tijd en haar geliefden is. Zelf beschrijft ze het als “een oefening om in het reine te komen met de overweldigende schoonheid van het ontbreken van een antwoord”.
Stevenson groeide op op Long Island. De sporen van haar muzikale familie uitten zich snel: de New Yorkse leerde zichzelf piano spelen en zong in verschillende koren. Door een lichte obsessie voor punk nam ze de gitaar zelf vast tijdens haar tienerjaren. Dat opende een hele nieuwe wereld voor haar: de Amerikaanse speelde in enkele bands en ontplooide haar schrijftalent. De nummers die ze schreef waren een mix van de helden van haar vader (Neil Young, Carole King) en de hare (Leonard Cohen, Jeff Mangum).
Stevenson verhuisde op haar 20ste naar Brooklyn, waar ze begon op te treden met haar eigen materiaal. Snel daarna verscheen haar debuutalbum, ‘A Record’, en een opvolger, ‘Sit Resist’. ‘Wheel’ is de derde langspeler in de rij. Elk nummer hierop lijkt op een verhaal dat moet functioneren als een metafoor. In ‘Sink, Swim’ spreekt de jongedame Californië zelfs rechtstreeks aan over de milieuproblematiek met de woorden: “Oh California, I tried to warn you, the earth is gonna quake before you.” De plaat is een blik op onze wereld en de vragen die daarbij horen. Toch klinkt het resultaat alles behalve pessimistisch: Stevenson wil ons op de schoonheid van het leven wijzen, of zoals ze zelf zingt in The Move: “there is no time like the present”.
Tegenover haar eerste album is duidelijk hoorbaar dat er voor deze plaat een producer is aangesproken, wat Stevenson bij haar twee oudere platen niet deed. Kevin McMahon zorgt voor meer uitgebalanceerde nummers, opgebouwd uit verschillende lagen. Hiermee verandert ze van richting: weg van de folk/singer-songwriter die ze was. De energie die de artieste op liedjes als ‘Sink, Swim’ en ‘The Hole’ naar boven haalt en de “zagerige” en nonchalante toon waarop ze op bepaalde momenten in ‘L-Dopa’ zingt zijn subtiele verwijzingen naar haar verleden in de punk. ‘Triangle’ bijvoorbeeld doet, met een stevige gitaar, denken aan Patti Smith of zelfs Iggy Pop. In haar zang zitten toch nog enkele folkelementen: net als Neil Young en Bob Dylan haar voor deden, toont de zangeres aan dat niet alles perfect gezongen moet zijn om te werken. Het album zit vol dynamiek: de songs zijn veelzijdig en wisselen elkaar af, van sprookjesachtig en zacht als ‘Renée’, ‘Every Tense’ en ‘The Move’ tot nummers vol energie als ‘Runner’ en ‘Triangle’.
Toch brengt Stevenson niets nieuws, ze voegt eerder oude elementen samen tot een nieuw geheel. Dat maakt van ‘Wheel’ een goede plaat met verschillende sterke nummers, die ons toch niet volledig kan overtuigen.
Verdeeld door Sonic Rendezvous
