Verslag en foto’s preselectie Humo’s Rock Rally Maldegem op 10.01.2014

De voorbije jaren toonden acts als Compact Disk Dummies en School Is Cool dat in Humo’s Rock Rally het kaf van het koren wordt gescheiden, en dat de wedstrijd door de enorme media-aandacht tegelijkertijd een ongeëvenaarde boost kan geven aan de carrière van beloftevolle artiesten. Gisterenavond startte in CC Den Hoogen Pad te Maldegem de editie van 2014, waar de Eeklose Muziekclub N9 de dienst uitmaakte als gastheer, en Luc De Vos de bands aan elkaar mocht babbelen.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Verslag Bart Somers, foto’s Damon De Backer

Door de wol geverfde Rock Rally-gangers weten dat een preselectie die op tijd begint even zeldzaam is als een relatie tussen een Vlaams Belanger en een buitenlander. Band of Willies mocht er gisteren echter om ongeveer klokslag 20 uur aan beginnen, en liet ons proeven van hun sterk Amerikaans getinte mengeling van garage-, blues- en wat andere stevige gitaarrock met veelal logge riffs. Over de sterke ritmesectie, de goede gitaristen en de karakteristieke zang kun je niet echt negatief doen, al was het niet voldoende om ons helemaal uit ons dak te doen gaan. Een slecht begin van de avond was dit zeker niet, het beste moest echter nog komen.

Een thuismatch afwerken in een rockconcours is altijd fijn, en Togtont had in Maldegem de eer om voor eigen publiek te spelen. Wij geven de band alvast een voldoende, hoewel hun oeuvre waarschijnlijk te kort zal schieten om door te stoten. Alle drie de gebrachte songs lieten zich kenmerken door een zwaarmoedig begin, al dan niet snel gevolgd door een explosieve passage en enkele tempowisselingen. Het geschreeuw van de frontman kwam, bedoeld of onbedoeld, niet altijd goed naar voor in de mix. Dit soort band heeft sowieso weinig voordeel bij de wettelijke limiteringen op het aantal decibels.

Na twee relatief stevige bands was het tijd voor de folky indiepop van Our Lips Are Sealed, dat met afsluiter ‘Heads WIll Roll’ liet horen een wereldnummer te kunnen schrijven dat probleemloos een volledige zomerse festivalweide in beweging moet kunnen krijgen. Wat we daarvoor op ons muzikale bord kregen, had ons jammer genoeg veel minder overtuigd. Je hebt niet de arrogantie van een Gallagher nodig, al moet je toch een heel klein beetje uitstralen dat je de zaal wilt inpakken. Hier hadden we vooral de indruk dat de zenuwen van het podium spatten, en dat deze groep eigenlijk veel beter kan dan wat we zagen en hoorden.

De verwachtingen die we in onze preview ventileerden over Folie Douce kwamen helemaal uit. Tijdens de eerste song waren ze nog met drie, twee meisjes en een jongen, alledrie jonger dan 18, gokken we. Na de opener was vrouwen aan de macht het motto. We hoorden voor het eerst vanavond een hele set lang songs, instrumentatie en stemmen die echt het verschil maakten tussen middelmaat en top. Met accordeon en orgel schipperend tussen folk en freakfolk brachten deze jonkies muziek die je zou doen halt houden als ze ergens in een gang of winkelstraat stonden te busken. Als wij het voor het zeggen hadden, zaten ze zeker in de halve finale.

Voor je het weet, zit zo’n preselectie in de helft. Tijd om te slapen was er niet, en als je toch zou indommelen, schudde Primal Creation je wel wakker met hun progmetal die flirtte met genregenoten als power metal en trash. De drummer ging tekeer zoals het hoort, ook de (bas)gitaristen namen de juiste poses aan, terwijl de zangers uit de toon vielen met hun statische podiumprésence. Songs die ons ervan overtuigden dat deze jongens ooit hoge toppen gaan scheren kregen we niet te horen, daarvoor moeten zowel het niveau van de muziek als de intensiteit en de overtuigingskracht enkele passen vooruit zetten.

Tijdens een voorronde van Humo’s Rock Rally val je gemakkelijk van het ene extreem in het andere. Zo kon het dat we tijdens de soundcheck van Flat.Wounds. niet aan duivelse metal dachten, maar aan reclamefilmpjes die je met een vintage-gevoel willen opzadelen. Toen de band voor de knikkers moest spelen, gleed onze interesse al snel weg. Dit gezelschap, dat nochtans bestaat uit uitstekende muzikanten, zou meer op zijn plaats zijn op bedrijfsfeestjes om de achtergrond te vullen terwijl de collega’s lekker socializen. De cover van ‘Black Video’ viel wat ons betreft helemaal door de mand.

Veel tegendraadser ging het eraan toe bij Red Juliette, de zevende band van de avond, en in 2011 nog laureaat van Oost.Best. Mensen die hun muziek liefst hapklaar hebben, zaten bij deze jonge wolven volledig aan het verkeerde adres. De Oost-Vlaamse groep verborg de catchy elementen achter verschillende hoeken, bochten en lagen die je een voor een moest wegschrapen om bij de kern van de muziek te komen. Wie door de dikke huid beet, kreeg daarvoor in ruil songs die je niet na zeven luisterbeurten alweer uitspuugt omdat je ze dan allang door en door kent en afgezaagd vindt.

Ondanks de vrij jonge leeftijd gaan Dorian and the Grays al een hele tijd mee, We zagen erg goed op elkaar ingespeelde bandleden, zonder zenuwen, en evenmin met de arrogantie die hun soms wordt toegedicht. De prijs van de originaliteit gaan deze gasten nooit winnen, en daar zullen volgens ons ook maar weinig mensen zich aan storen. Aan variatie ontbrak het zeker niet in de set, de songs onderling verschilden van tempo en ook binnen de nummers zelf zat voldoende afwisseling om de set spannend te houden. In 2012 bereikten deze Belgische Rifles de halve finale, en daar zien we hun dit jaar zeker opnieuw aanbelanden.

Wanneer adepten van luide gitaarrock plots de akoestische gitaar ter hand nemen, houden wij ons hart doorgaans vast, omdat ze meestal niet verder komen dan rammen op pseudo-emotionele muziek. Milo Meskens bewees gisteren dat het ook anders kan. In zijn eentje besteeg hij het podium met zijn gitaar en mondharmonica en bracht hij erg ingetogen en mooie folksongs. Het lusje waarmee je ze kunt ophangen aan de hoogste kapstok ontbreekt misschien nog, al is de kloof tussen het peloton en de kopgroep niet meer zo groot, en zeker overbrugbaar voor deze jongeman.

Soms zorgt de loting ervoor dat de laatste groep echt op een headliner lijkt, en dat was gisteren ontegensprekelijk het geval. Yamantau uit Lokeren ontlokte ons al hele mooie woorden in onze preview, en slaagde er in Maldegem toch nog in om die verwachtingen te overtreffen. Vol overtuiging ging deze afsluiter de psychedelische tour op met muziek die zich enkel laat beschrijven als een eigen geluid. We hoorden invloeden uit prog, postrock, new wave en postpunk, en vooral een band die variatie, diepgang en experiment feilloos weet te koppelen aan melodie, toegankelijkheid en dansbaarheid. Zien we daar al een finale wenken?

Humo’s Rock Rally slaat vandaag zijn tenten op in De Zwerver te Leffinge. Klik hier voor info en tickets, en lees hier onze preview.