Op goede muziek kan je geen leeftijd plakken. Je hebt artiesten die op jonge leeftijd meteen straf uit de hoek komen en je hebt er die jaar na jaar aan de weg timmeren om het vak te leren vooraleer met hun meesterwerk naar buiten te komen. Lily en Madeleine Jurkiewicz uit Indianapolis hebben zichzelf zonder pardon in de eerste categorie geparkeerd. Een goed jaar geleden doken de eerste video’s van de zussen op YouTube op. Ze brachten covers van Fleet Foxes, Adele en First Aid Kit sober begeleid op piano of gitaar. Wat onmiddellijk opviel was dat de combinatie van hun stemmen de kracht had om de middelmaat te overstijgen en misschien zelfs te schitteren aan het folkfirmament. Dat signaal werd snel opgepikt want ondertussen brachten ze de goed onthaalde ep ‘The weight of the globe’ uit en vonden ze onderdak bij Asthmatic Kitty, het label van Sufjan Stevens. Voeg daar nu ook maar hun titelloze debuut aan toe.
Voor die eerste plaat slaagden ze er in om met nieuw materiaal naar buiten te komen dat nog niet op de ep stond. Verbluffend voor een zestien- en achttienjarige, maar toegegeven, ze hebben de nodige hulp gekregen bij het maken van dit album. Zo staat veteraan Kenny Childers mee als songschrijver vermeld in de credits en was de productie in handen van Paul Mahern. Deze laatste deed dat fijnbesnaard met veel gevoel voor de eigenheid van de meisjes. Hun frêle stemmen worden naast piano of gitaar subtiel ondersteund met cello, lapsteel, een likje bas of wat snaredrum.
Die uitgepuurde arrangementen leveren bij momenten prachtige songs op. Zo zijn we wel weg van de eerste single ‘Come to me’ of het meer etherische ‘Disappearing heart’ waar bij uitzondering een elektrische piano gebruikt wordt. De basis van al de nummers is de harmonieuze samenzang die voluit als handelsmerk uitgespeeld wordt. Jammer genoeg bekruipt ons na een tijdje het gevoel dat het allemaal net iets te goed gedaan is. Je “moet” het precies betoverend vinden. Net daardoor voelt het geheel te gepolijst aan om echt beklijvend te zijn. Dit soort breekbare folk heeft er nood aan om af en toe ook echt te breken of even uit de ban te springen. Wie zei er ook weer dat perfectie de neiging heeft om saai te zijn?
“Someday I find the right words” zingen ze in opener ‘Sounds like somewhere’. We gaan er vanuit dat met de jaren de bitterzoete en openhartige beslommeringen van de tienerzusjes wat meer rijping krijgen en de juiste woorden dan wel zullen komen. Maar tot dat ogenblik is aangebroken, genieten we van ‘Lily & Madeleine’ als een ideaal zondagmorgenplaatje. De lieflijke stemmen doen je niet al te bruusk ontwaken en alles klinkt bruisend genoeg om de kater bij de brunch te laten wegebben.
Voorlopig staan er geen concerten van Lily & Madeleine gepland in de lage landen maar hou de website van de zussen in het oog voor meer informatie want ze spelen binnenkort een aantal keren in het Verenigd Koninkrijk.
Album verdeeld door Konkurrent
