Na zijn tweede album ‘The Soft Wave’ ging Arp, sinds 2007 de naam waaronder Alexis Georgopoulos opereert, voor een tijdje de koelkast in. In de tussentijd werkte hij (mee) aan kunst en moderne dans. Maar het is duidelijk dat de man goed heeft nagedacht over wat hij wilde doen. Na dit intermezzo is er drie jaar na The Soft Wave een derde Arp plaat genaamd ‘More’.
Er zijn duidelijk heel wat dingen veranderd ten opzicht van Alexis’ vorige worp. ‘The Soft Wave’ was nagenoeg compleet uit synths opgebouwd en omvatte vooral traag opbouwende nummers die vaak boven de zes minuten klommen. Op ‘More’ horen we duidelijk meer invloeden en muzikale variatie en begeeft Alexis zich op meerdere muzikale gebieden. De vraag waarom de plaat deze titel kreeg is bij deze ook opgelost. De vraag is alleen of dat een goeie zaak is geweest.
We zijn geneigd te zeggen van niet. Een artiest verdient altijd voldoende lof als hij het aandurft duidelijk een andere richting te kiezen. Toch missen we iets aan ‘More’. We beweren niet dat er geen goeie nummers te rapen vallen maar globaal gezien blijft de plaat toch net iets te veel op de oppervlakte en missen we een tikkeltje durf. Arp kiest duidelijk voor een meer toegankelijke en poppy weg. Beatles-esque popnummers als ‘A Tiger in the Hall at Versailles’, ‘Light + Sound’ en ‘Daphne & Chloe’ zijn beslist geen slechte songs al gaan ze na enkele luisterbeurten toch lichtelijk vervelen. Ook de vier elektronische intermezzo’s dragen weinig bij tot het geheel. Op zich zijn zo’n experimenten niet slecht maar veel meer dan wat achtergrondgeruis krijgen we niet te horen. Alleen ‘V2 Slight Return’ valt enigszins te klasseren als interessant.
Gelukkig hoeft het niet allemaal slecht nieuws te zijn want er staan zeker ook fijne dingen op ‘More’. Dat zijn dan weer de nummers waar Arp wél de uitdaging aangaat en wat meer lef aan de basis legt. Het majestueuze ‘Gravity’ is zeer puik ineengestoken met opklimmende violen en onderliggende gitaarnoise. De meer dan fijne blues van ‘More (Blues)’ lijkt zo uit de sixties weggeplukt te zijn en toont dat Arp wel degelijk meer kan dan je eerst zou vermoeden. Hoogtepunt is de seventiesrocker à la Velvet Underground met een stevige scheut The Horrors ‘Judy Nylo’. Jammer dat Arp pas bij afsluiter ‘Persuasion’ verdergaat op dit elan, we hadden graag wat meer gehoord van dit.
Globaal gezien kunnen we stellen dat ‘More’ allesbehalve een slecht album is. We missen alleen een klein beetje meer durf, nu kiest Arp net iets te veel de veilige weg door te vaak terug te grijpen op dezelfde formule. De laatstgenoemde nummers draaien we echter met plezier nog een keer.
Arp heeft momenteel geen concerten gepland in of rond België en Nederland.
Verdeeld door N.E.W.S
