-
-
-
-
-
-
-
-
-
Horses
Foto’s Xavier Marquis, verslag Yanni Ratajczyk
Zo’n twee jaar geleden moet ‘The Fool’ één van de albums geweest zijn die we het meest beluisterd hebben tijdens die periode. Het betrof een cd die werkelijk onder je huid kroop en het werk was van een volstrekt vrouwelijke band. Na een aantal keren één van hun bezoekjes in België te missen was het eindelijk zover: Warpaint kwam langs te Brussel en ondergetekende kon erbij zijn.
Horses mocht deze avond het startschot geven. De jonge Belgische band rond Bert Vliegen was een perfect match als voorprogramma. Deze groep maakt folkachtige muziek die door de harmonieën eerst aan het bijna gelijknamige Band Of Horses doet denken, al creëren zij er een geheimzinnig sfeertje rond dat je dan weer bij het genre dreampop zou plaatsen. Met een nummer als ‘White Lake’ boeiden ze enorm, en als voorprogramma de AB op een gegeven moment stil krijgen is niet iedereen gegeven.
Een halfuurtje later werd het podium veroverd door de vrouwen van het mysterie. Warpaint zette in met een nieuwe song. Je bevond je algauw in dezelfde omgeving die de groep wist te scheppen tijdens hun debuutplaat en ep’tje ‘Exquisite Corpse’. Hierna galmde de speciale baslijn van het wonderlijke ‘Bees’ door de zaal en zagen we hoe mensen genoten van die zweverige atmosfeer die alleen dit gezelschap op deze manier op poten weet te zetten. Ook ‘Composure’ en het oudere ‘Burgundy’ volgden. Daarbij viel de uniciteit van de groep weer op. Het geluid van de vervormde gitaren, hoge stemmen en diepe bassen zou je kunnen beschrijven als een buitenechtelijk kind van The Cure en Cocteau Twins. Dit is echter veel te kort door de bocht. Het is heerlijk vertoeven in de wereld geschapen door Warpaint, waar hypnotiserende klanken de zuurstof lijken te vervangen als voornaamste levensvoorwaarde. Een extra vermelding voor de bas van Jenny Lee Lindberg is hier wel op z’n plaats. Lindberg zorgt bijna altijd voor dat ene onverwachte momentje, maar is er toch steeds om de rest van de muziek te ondersteunen.
Het pas recent op de wereld losgelaten ‘Love Is To Die’ maakte ook al meteen indruk en deed het beste vermoeden voor de nieuwe plaat. Toekomstig kind ‘Warpaint’ zal naar ons gevoel meer inzetten op de beats en de elektronica. Tijdens de nieuwe songs die we hoorden, werden de karakteristieke gitaren meer in een hoekje gedreven, we zijn benieuwd naar het resultaat.
In het begin van de show gedroeg het publiek zich een beetje stijfjes. Gelukkig was de grootste hit ‘Undertow’ er om dit op te lossen. Zangeres en gitariste Emily Kokai feliciteerde de massa zelf voor hun danskunsten. Tijdens ‘Elephants’ leek iedereen pas echt in trance te zijn, zeker na de jamsessie die eraan werd gebreid. Na dit echte hoogtepunt trad de band af, waarna slechts Kokai terugkwam om een versie van ‘Baby’ te spelen waarbij haar stem en gitaargeluid de menigte integraal deden verstommen. Een uitbundig applaus later werd de echte eindronde belichaamd door het uitgerokken ‘Beetles’.
Dat Warpaint ook live een goede indruk op ons naliet heb je wellicht begrepen. We voelden ons anderhalf uur volstrekt gelukkig in het gezelschap van deze dames. Hoelang deze stemmen nog blijven voortschallen in ons hoofd is voorlopig nog onbekend.
De Ancienne Belgique programmeert binnenkort onder andere nog Palma Violets (03.11), Billy Bragg (04.11), Daughter (05.11) en Hurts (20.11). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
Warpaint speelt op 24.02 nog in Paradiso, Amsterdam (info en tickets)