Een band die zichzelf Spacin’ noemt en een druipend Rolling Stones-logo op de albumcover van ‘Deep Thuds’ zet? We konden ons al voor we nog maar een noot gehoord hadden voorstellen wat voor iets we konden verwachten. Dit Amerikaanse viertal dat opgericht werd door Jason Killinger, je misschien bekend van de lo-fi rockband Birds Of Maya, brengt dan ook effectief spacerock die doorzopen is van de rock-’n-roll. Ook van lange jams zijn ze hier niet vies. Het album kwam al uit in april 2012, maar vond nu pas zijn weg naar het Europese vasteland. Met een roze zonnebril en bloemen in ons haar beluisterden we voor jullie deze audiovariant van LSD.
Het begint allemaal heel goed. Meer nog, van ‘Empty Things’ waren we meteen weg. Zes minuten lang krijg je dezelfde gitaarriff voorgeschoteld, waarop verstoorde zanglijnen gebracht werden en de leadgitaar het geheel afmaakt. De vergelijking met ‘No Fun’ van The Stooges hoef je hier niet ver te zoeken. Helaas was ons enthousiasme van korte duur, want ‘Some Future Burger’ is een veel te lang noise intermezzo dat eigenlijk nergens naar toe leidt.
Ook wat volgt krijgt ons niet opnieuw aan het shaken. ‘Wrong Street’ lijkt eerst nog te kunnen teren op een interessant gitaartje, maar het eindeloze herhalen ervan werkt al snel op de zenuwen. In ‘Chest of Steel’, dat een heleboel potentieel had, is het dan weer de lo-fi die de song de nek omwringt. De gitaren klinken alsof ze onder een glazen stolp opgenomen zijn, terwijl de zangpartij van buitenaf opgepikt werd.
Met ‘Oh Man’ slaagt Spacin’ er gelukkig wel nog eens in om ons mee te krijgen in hun psychedelische wereld. Het lied krijgt een exotische toets mee dankzij het slagwerk en de basgitaar – denk ‘Sympathy For The Devil’ – en eindelijk lijken de solo’s ons nog eens iets te vertellen, al zijn het dan verhalen over roze olifanten. De twee afsluiters zijn ook geen dieptepunten, maar het recept is ondertussen al zodanig achterhaald dat we ‘Sunshine No Shoes’ toch ongeïnteresseerd aan ons voorbij laten gaan. Het indrukwekkende alleenspel van Paul Sukeena kan ons tijdens ‘Ego-Go’ nog wel eens verleiden tot een luchtgitaarsolootje, hoewel onze mening op dit punt al lang gevormd is.
‘Deep Thuds’ is een album met een heleboel potentieel geworden. Er staan een aantal goede nummers op de plaat, al komen ze door bepaalde keuzes niet altijd tot hun recht. De ene song gaat door tot in het oneindige terwijl andere dan weer gewoon te slecht klinken. We snappen gerust dat lo-fi een muziekgenre is, maar dat het album daarom moet klinken als een demo waarop alles in één take opgenomen werd kan toch niet de bedoeling zijn? Spacin’ is een zijproject van Killinger, die z’n vrouw uit de keuken haalde en achter het drumstel plaatste. We besluiten dan maar door te zeggen dat Spacin’ een hobbyproject is om meer tijd met vrienden en familie door te brengen, meer hoeft het voor ons echter ook niet te zijn.
Spacin’ heeft geen Europese concerten in het vooruitzicht.
‘Deep Thuds’ wordt verdeeld door Konkurrent.
