Frankie Rose is een Amerikaanse zangeres uit Brooklyn die sinds 2009 aan een heuse koerswisseling werkt. Ze maakt de sprong van garagerock, gedreven door oestrogeen met haar vorige bands de Dum Dum Girls en Crystal Stilts, richting zemelzoete popmuziek als soloact. Na het succes van de plaat ‘Interstellar’, welke in 2012 uitkwam en goed ontvangen werd, is ze er nu helemaal klaar voor om nog dieper in de ziel te graven met een kersvers album, ‘Herein Wild’ gedoopt. Deze nieuwe worp bevat een mix van energieke popsongs en melancholische ballads die openbloeien dankzij warme elektronica en zweverige gitaren in het bijzijn van een strijkerskwartet. Dit laatste element werd speciaal opgenomen in een kerk in het hartje van Manhattan en is een beduidende meerwaarde in vergelijking met haar vroegere werk. Het doet Frankie haar muziek, naar eigen mening, grootser en meer als één geheel aanvoelen. Kortom, ‘Herein Wild’ is niet enkel bedoeld als een stap vooruit, maar ook één naar boven.
Met enkele krachtige drumslagen, overgoten door cymbaalherrie, opent ‘You for Me’ de plaat. Al snel neemt Frankie haar engelachtige stem het over in een hemel van galm. Kracht en tederheid wisselen elkaar vloeiend af in dit openingsnummer. ‘Sorrow’ raast in een snel tempo voorbij, opgevuld door chorus-gitaartokkels en synthaccenten. Invloeden van de jaren tachtig post-punk zijn zowel hier als in opvolger ‘Into Blue’ duidelijk aanwezig. Spacey keyboards en gitaren doordrongen met galm gaan op in strakke bas- en drumpartijen. Ook ‘The Depths’ toont duidelijk elementen uit dat tijdperk met atmosferische drumslagen en reverb die op alle instrumenten inwerkt. Tot dusver lijkt de plaat een recycle-product uit de new wave.
‘Cliffs as High’ markeert een keerpunt door wonderlijke kalmte in te bouwen met ditmaal strijkers en piano op de voorgrond. Frankies stem komt des te meer tot haar recht in deze sfeer op zowel technisch als gevoelsmatig vlak. Dit resulteert in een uiterst breekbaar lied met verschillende lagen van schoonheid over elkaar heen gestreken. ‘Minor Times’ keert dan weer terug naar de sfeer van de eerste nummers. ‘Question/Reason’ bezit net wat meer pit door een krachtige snare die de vaart opdrijft, maar blijft zoals meerdere songs op de plaat binnen de lijntjes kleuren. Dit laatste maakt dat er gebrek is aan durf en helaas ook aan eigenheid. Het voelt op vele vlakken eerder aan als een kopie in plaats van een knipoog naar de new wave uit de jaren tachtig.
Daarentegen verdient de stem van Rose zeker en vast de nodige complimenten. Ze paradeert ermee doorheen emotionele hoogtes en laagtes. Zeker in de afsluiter ‘Requiem’ die begeleid wordt door akoestische gitaar en trompet, buigt ze haar tonen met enorme souplesse doorheen elke passage.
Een behendige falsetstem in combinatie met hergebruikte post-punk vat ‘Herein Wild’ in een notendop perfect samen. De strijkers bieden zeker meerwaarde op momenten, maar over het algemeen lijkt de muziek iets te braaf in een veilig hoekje te blijven hangen. Dit maakt het album geregeld eentonig en biedt niet altijd een even vruchtbare bodem voor de vocale talenten van Frankie. Het potentieel zit er duidelijk in, maar is nog niet genoeg ontrafeld.
Frankie Rose live zien kan binnenkort onder meer in Gent (Charlatan, 17.12, info & tickets) en Amsterdam (OT301, 18.12, info & tickets). Check de website van Frankie Rose voor verdere info.
Verdeeld door PIAS
