In hun meest recente bezetting heeft Shonen Knife duidelijk een nieuw elan gevonden. Sinds drumster Emi Morimoto in 2010 de band vervoegde lijkt het Japanse poppunkfenomeen, na een korte inloopperiode, zowat constant onderweg. Voor het tweede jaar op rij brengt een uitgebreide Europese tour het sympathieke drietal richting onze streken. Ondanks deze drukke agenda zit een opvolger van ‘Pop tune’ naar verluidt in de pijplijn, en wie een blik werpt op de gemiddelde output van Shonen Knife, weet dat een 19de studioalbum waarschijnlijk niet al te lang meer op zich zal laten wachten.
Ruim 14 maanden nadat we Polaroid Fiction op Rock Herk aan het werk zagen klinkt deze opwarmer van dienst nog steeds als een kruising tussen Metal Molly en The Evil Superstars. Waar ze van die eersten vooral de tweestemmigheid oppikten, haalden ze de mosterd voor onder andere hun tegendraadse ritmiek duidelijk bij laatstgenoemde gouwgenoten, evenwel gebracht zonder de bezielde gefliptheid van Mauro. De timide overkomende Limburgers verontschuldigen zich, slechts half ironisch, voor het eventuele dempen van de sfeer, en lokken op zijn minst lauw te noemen publieksreacties uit. Zelfs een nummer in De Afrekening kan daar blijkbaar niets aan veranderen. Het trio vertoont muzikaal nagenoeg geen enkel raakvlak met de vrolijke, aanstekelijke punkrock waar iedereen op staat te wachten, en lijkt deze avond wat miscast. We bedenken bij onszelf dat het toch niet zo moeilijk kan zijn een degelijke Belgische groep in een verwant genre op te trommelen; dat ware zowel voor voorprogramma, hoofdact als publiek een betere zaak geweest.
Op gekende wijze heet Shonen Knife de toeschouwers hartelijk welkom op de tonen van ‘Konnichiwa’. De sfeer van kinderlijke verwondering waarmee Naoko Yamano en co op plaat zo typerend naar de wereld kijken wordt consequent doorgetrokken naar hun liveact. Met nummers als ‘Banana chips’ en ‘Concrete animals’ zuigen ze je overtuigend mee naar hun zorgeloze universum waar je liefst zo lang mogelijk in blijft vertoeven.
Aanvangend met heel lichtvoetige, popgeoriënteerde punkrock en na een dik uur eindigend met enkele beukende lappen hardrock bouwen de Japanse meiden de intensiteit van hun set gestaag en doelgericht op. Terwijl ze uit ‘Pop tune’ enkel de titelsong en ‘Osaka rock city’ brengen, vindt ‘Rockaway Beach’ van grote voorbeelden de Ramones ergens halverwege deze muzikale constructie een geknipte plaats. Als beloning voor hun kristalheldere backings geeft spilfiguur en ouderdomsdeken Yamano voor ‘I am a cat’ en ‘Cycling is fun’ de leadvocalen uit handen aan respectievelijk de eerder genoemde Morimoto en bassiste Ritsuko Taneda, die beiden een dijk van een prestatie neerzetten. Het geeft eens te meer aan hoe deze laatste gedaante van Shonen Knife misschien wel de beste in hun dertigjarige bestaan is.
Uiteraard is er vraag naar meer. Het publiek kiest als bis voor ‘Brown Mushrooms’ dat aan de mimiek van de band te zien eerder ver in het geheugen zit. Na een korte aarzeling wagen de dames het er toch maar op, en ze brengen het er met verve vanaf. Hierna verdwijnt het energieke drietal definitief van het podium. Dat Shonen Knifes passage in de Nijdrop een voltreffer was, merk je even later aan de drukte bij de merchandisestand waar cd’s, shirts en allerlei andere gadgets als zoete broodjes over de toonbank gaan, en de mensen zich verdringen om met de charmante artiesten op de foto te gaan. Wie houdt er nu immers niet van Shonen Knife?
Nijdrop programmeert binnenkort onder andere Vive La Fête (11.10), Traumahelikopter (08.11) en Flying Horseman (15.11). Info, tickets n de volledige kalender vind je hier.