Erg opvallend is de rust die de plaat bijna over heel de lijn uitstraalt. Songs als ‘One for the Road’ en ‘Arabella’ laten zich vooral leiden door de bas, waar in het verleden toch hoofdzakelijk koning gitaar de scepter zwaaide. Met ‘No.1 Party Anthem’, ‘Mad Sounds’ en het erg kleffe ‘I Wanna Be Yours’ komen we maar liefst drie rasechte ballads tegen. In het algemeen draait dit nieuwe geluid goed uit, al kunnen we ons inbeelden dat een deel van de oorspronkelijke fans ‘AM’ te soft zal vinden. Vanuit het standpunt van de band begrijpen we de nieuwe koers dan weer al te goed, elke dag frieten met samoeraisaus gaat op de duur ook vervelen.

Arctic Monkeys lopen wel het risico om hun eigen gezicht te verliezen. Veel materiaal van op deze plaat is probleemloos inwisselbaar met liedjes van The Last Shadow Puppets, Miles Kane of Balthazar, om ook een naam te noemen die niet rechtstreeks gelieerd is aan die van Alex Turner. Goede referenties, al vinden wij het een beetje jammer dat de Monkeys niet meer de Monkeys zijn maar gewoon een goede band die minder dan tevoren afsteekt tegen een resem andere sterke groepen. Al moet zelfs de hardste criticus gewoon toegeven dat deze Britten nu al vijf albums lang aan de absolute top staan. Anno 2013 zijn er slechts heel weinigen die hun dat nadoen.