Het lijkt een eindeloze stroom, die van de jonge, beloftevolle Belgische bands. Jaar na jaar blijven ze komen, vullen ze onze platenkasten en festivalaffiches en fluiten we collectief hun leuke deuntjes mee. “Wie zijn ze, van waar komen ze en wat doen ze?” zou Paul Jambers zeggen. In het geval van Pale Grey zullen de antwoorden zijn: vier jonge kerels van over de taalgrens die luchtige indiepop maken. En dat doen ze op ‘Best Friends’, hun debuutalbum.
Wanneer we aan Waalse/Brusselse bands denken, schieten ons in eerste instantie de namen van Girls In Hawaii en Ghinzu binnen, maar is het vooral aan Roscoe dat de makers van ‘Best Friends’ ons doen denken. Al lukt het de eerstgenoemde veel beter om hun muziek spannend te houden. Want Pale Grey slaagt er niet in om een heel album te beklijven, en soms zelfs niet eens een volledig nummer. Maar je moet al even verder luisteren om daar op te letten want met opener ‘Dead Line’ is niets mis. Meer zelfs, het heeft iets weg van een stadionversie van The Postal Service zowaar. Wanneer je ongeveer drie minuten ver bent, heb je geen enkele moeite om je een uitgelaten publiek dat met aanstekers staat te zwaaien in te beelden. Jammer dat het nummer op einde niet ontploft, maar dat terzijde. Het gaat namelijk over in ‘Seaside’, dat uitstekend singlemateriaal blijkt te zijn. Het is een representatief lied voor het hele album: rustig kabbelende indiepop met een vrolijke ondertoon terwijl er eigenlijk over ietwat trieste onderwerpen wordt gezongen.
Want wij kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat het een verdoken breakup-cd is geworden. ‘Spiral’ en ‘Bottle’ hebben een overduidelijke sippe en haast cynische ondertoon en zijn ook de meest donkere nummers van het album. Een ambitieus plan dan toch wel, om met je debuut meteen zo een zwaar en gevaarlijk onderwerp aan te snijden. Voor elke classic breakup-cd kunnen we er waarschijnlijk tien vinden die zwaar de mist ingingen, en ‘Best Friends’ (plots klinkt de titel toch ook behoorlijk cynisch) hangt er zo ergens tussen. ‘Shame’ had het potentieel om een toplied te worden, maar de Luikenaars doen zichzelf de das om door altijd weer opnieuw de opgebouwde spanning en verwachting om zeep te halen door plots iets compleet anders te gaan doen. En met ‘Wolf’ vergaat het de band ook niet al te veel beter, al lijken ze zich hier wel geïnspireerd te hebben op die andere Waalse groep die ons vorig jaar betoverde met, al dan niet toevallig, een wolf op hun albumhoes: Great Mountain Fire. Helaas mist Pale Grey dezelfde vrolijkheid en tongue-in-cheek om het echt geloofwaardig te laten overkomen.
Na het instrumentale ‘Milopoy’ pikt ‘Confession’ de draad weer op, maar echt boven het maaiveld steekt ook dit niet uit. Het is dan weliswaar een vrolijk meefluitbaar liedje, al heeft het ook niet veel om het lijf. Jammer toch, want het begon allemaal zo veelbelovend. Als afsluiter jagen we nog ‘Homeland’ door onze boxen, en dat nummer heeft een vreemd effect op ons. Ken je dat gevoel, als je ‘De Marie-Louise’ van Bart Kaëll hoort dat je automatisch begint mee te wiegen, ritmisch van links naar rechts? Wel, dat overkwam ons dus ook bij ‘Homeland’. Toch geen geringe prestatie. Maar net op het moment dat we dat beseffen (en ons stiekem een beetje schamen) veranderen ze weer compleet en doen ze voor het laatste minuutje van ‘Homeland’ nog even hun beste Foals-impressie. Eruitgaan met een knal heet dat dan.
‘Best Friends’ is geen slecht album. Daarvoor is het begin simpelweg te goed. Maar we zijn de laatste jaren zo verwend geweest door jonge Belgische bands dat ze niet allemaal even sterk kunnen zijn. Net daarom steekt Pale Grey voorlopig wat flets af tegenover wat we de voorbije tijden allemaal gehoord hebben. We zeggen wel nadrukkelijk voorlopig. We zien namelijk bij wijlen wel voldoende flitsen van talent om hier toch het etiket “in de gaten houden” op te plakken. Pale Grey, mogelijk de Belgische band van 2014?
Pale Grey speelt binnenkort onder meer op Les Ardentes (info & tickets), Dour Festival (info en tickets) en Brussels Summer Festival (info & tickets).
Album verdeeld door PIAS