De vlag dekt niet altijd de lading. Wie bij het horen van een bandnaam als Camera Obscura aan donkere, obscure muziek denkt, komt al snel bedrogen uit. Het Schotse kwintet onder leiding van zangeres en songwriter Tracyanne Campbell brengt namelijk vrolijke indiepop die doet denken aan die andere Schotten van Belle & Sebastian. Met ‘Desire Lines’ hebben ze hun vijfde plaat klaar. In een interview meldde Campbell al dat dit verre van hun makkelijkste creatie was. Het duurde dan ook vier jaar voor de nieuweling in de rekken verscheen. Wij luisterden even of tijd raad bracht.
Met de intro houdt Camera Obscura nog dertig seconden lang de schijn hoog van een mysterieuze band te zijn, maar na de eerste noten van ‘This Is Love (Feels Alright)’ weten we al snel beter. Het zal de eerste vrolijke en catchy melodie blijken te zijn uit een hele reeks. Zo genieten we ook van de volgende twee songs terwijl we met uitgestrekte benen van de eerste echte zonnestralen profiteren. ‘New Year’s Resolution’ rekenen we dankzij de zomerse melodie dan ook meteen tot één van onze favorieten. Het thema is echter iets anders dan wat de onbezorgde toon doet vermoeden, want al zijn de lyrics van Camera Obscura niet altijd even duidelijk, lijkt het hier toch om een break-upsong te gaan. Zelden zo’n vrolijk lied over een verscheurde relatie gehoord.
Maar wanneer we halfweg zijn, begint de band wat door de mand te vallen. De vele herhalingen van tekst vallen op en je weet al dat er na het tweede refrein een gitaarsolo komt. Daarnaast probeert Campbell te vaak hetzelfde trucje met de melodie in het chorus. Het is alsof ze op een rollercoaster zit die aan een looping begint: ze zingt eerst in een lage toon en gaat dan heel snel naar boven om meteen terug de toonladder af te donderen. De subtiele strijkers in ‘Cri Du Coeur’ brengen gelukkig wat verstrooiing. En ook met het trage ‘Fifth In Line To The Throne’, dat zo uit de sixties lijkt te komen, slaagt Camera Obscura er net op tijd in om voor afwisseling te zorgen.
En alsof ze zelf aanvoelden dat het wat eenheidskoek begon te worden, plaatsten de Britten ook maar meteen het beste materiaal achteraan. Het helpt, want na het horen van die laatste drie nummers zouden we bijna vergeten dat we halfweg wat afgeleid raakten. Wat het nog beter maakt, is dat we er niet meteen onze vinger op kunnen leggen waarom we nu net deze verkiezen. Is het de dartele melodie van ‘I Missed Your Party’ die het afmaakt? Of het gespot met de fils à papa’s in ‘Break It To You Gently’ (“You had the office before you had the business”)? We weten het niet en het kan ons eigenlijk niet echt schelen. Als het goed is, is het soms ook gewoon goed.
Afsluiten wordt gedaan met ‘Desire Lines’ en het is ook hier dat we het album denken te begrijpen. Tot nog toe was alles – vergeef ons de woordspeling – nogal obscuur, maar leek het toch over een relatie te gaan die afgelopen is. Of moeten we zeggen onderbroken was? Want in deze afsluiter lijkt het alsof de protagonist er voor kiest om de draad weer op te pikken. Misschien is het allemaal wel een metafoor voor het verhaal van de groep. Want zoals Campbell zei: “Dit was de moeilijkste plaat die we ooit maakten, deels omwille van hoe we er ons bij voelden omdat het zo lang duurde om een lied te schrijven, maar ook omdat we steeds moeilijker tevreden zijn.”
Uiteindelijk hebben de Schotten een degelijk album afgeleverd dat sterk begint en sterk eindigt. Halverwege verliezen we wel een tijdje onze aandacht door een gebrek aan variatie, maar dit wordt meer dan goed gemaakt aan het einde. En daarnaast verschijnt ‘Desire Lines’ ook op een perfect moment van het jaar. De zomerse en dromerige melodieën zijn namelijk een ideale soundtrack voor de aperitiefmomentjes in je eigen tuin terwijl je de vlinders op het dartele ritme van de nummers van bloem naar bloem ziet fladderen.
Meteen zijn er geen concerten in de buurt gepland.