Foto’s Andre Joosse, verslag Thomas Konings
Dit is het dan: Best Kept Secret, het festival waar we zo lang naar uitkeken. Waar we na anderhalf uur wachten om op de camping te kunnen, onze beste snelwandeltechnniek bovenhalen om Money te zien. En dan moeten vaststellen dat de zachte Wu Lyf-pop van het viertal uit Manchester nogal teleurstelt. De ingetogen songs klonken veel te scherp en misten zo al hun subtiliteit. Daardoor verzwakte ook de aandacht van het publiek, nochtans talrijk opgekomen voor het derde podium, en werd het rumoerig, met als gevolg dat de intieme, zachte liedjes nog minder uit de verf kwamen. Tegen het einde van het optreden was er gelukkig wel beterschap, toen de groep minder breekbare songs speelde en zanger Jamie Lee zich een ware frontman toonde, eentje die het publiek in sprong, een meisje zijn micro liet vasthouden en de drummer een smakkerd op de mond gaf. Herkansing in een concertzaal, graag.
Vervolgens trokken we naar The Maccabees, die een plekje op de – qua setting idyllische – main stage gekregen hadden. Een zandvlakte in plaats van een wei is eens een prettige afwisseling, een meer vlak naast het podium maakt het al helemaal magisch. Maar de muziek an sich is vanzelfsprekend van nog groter belang, en dat is waar het schoentje wringt bij The Maccabees. De Britten hadden vooreerst het geluid allesbehalve mee. Het leek alsof de nummers er slechts in vlagen door kwamen. Door de constante afwisseling tussen scherp en dof klonk het geheel als een rommeltje. Bovendien is de band na hun derde langspeler alle finesse kwijt en kwamen ze gisteren over als een logge stadionrockgroep. Het mag dan ook niet verbazen dat de gigantische geluidsmuren van ‘Child’, ‘Forever I’ve Known’ en ‘Pelican’, drie songs van hun laatste album, het meest konden overtuigen. Met een beter afgesteld geluid had dit optreden genietbaar kunnen zijn, nu was het eerder storend.
Snel togen we naar de surf indierock van Surfer Blood, een band die al een tijdje op de sukkel is. De zanger werd namelijk aangeklaagd voor partnergeweld en de nieuwe plaat kan op weinig lovende commentaren rekenen. Van al die miserie was evenwel niets te merken in de grote tent, de Two. De nummers werden erg snedig gebracht en ook de nieuwe songs konden door dat puntige jasje zeker overtuigen. Naar het einde toe verloren we een beetje de aandacht, maar een intrigerend noisy slot kreeg ons weer bij de les. Eerste succes van dag.
En het tweede zou niet lang op zich laten wachten. De psychedelische rock van het Britse Splashh vonden wij vrij opwindend. De band heeft niet alleen de nodige sterke muziek, ook de set als geheel zat goed in mekaar. De vaart werd er stevig in gehouden, de songs waren strak en met veel herrie. Daarenboven zorgde de psychedelica voor een kleine luistertrip, die steeds verder opbouwde naar een spannend einde, in de vorm van het hard gespeelde ‘Vacation’. Achteraf waren we blij dat we Splashh boven Bloc Party verkozen.
De eer om de eerste dag te headlinen was voor Arctic Monkeys. De in kostuum geklede frontman Alex Turner is ongetwijfeld het toonbeeld van rock and roll. De manier waarop hij beweegt, speelt, zingt en praat, straalt een onwaarschijnlijke cool uit. Alleen al daarom is het een plezier om naar de Britse rockers te kijken. Maar natuurlijk is er meer. Al zou je ook kunnen zeggen dat de Monkeys het met minder doen. Geen overbodige praatjes of versieringen, geen geforceerde handklapmomenten of singalongs, alles staat in het teken van de muziek.
En dan valt het op wat voor een hitcollectie de Britten al bijeen geschreven hebben. De show gaat werkelijk van de ene kneiter in de andere en dan rekenen we meteen de laatste single/concertopener ‘Do I Wanna Know’ bij in die categorie. Voorts laat de band niet veel nieuw materiaal horen, maar dat deert niemand, want daarvoor kom je toch niet naar een festival? Arctic Monkeys spelen alles overigens strakker dan strak en rocken zoals je dat niet vaak ziet. Elk nummer wordt op gejuich onthaald, met ‘I Bet You Look Good On The Dancefloor’ en ‘When The Sun Goes Down’ als absolute krakers. Op de prestatie van Arctic Monkeys valt niets af te dingen.
En toch konden we niet ten volle genieten van het optreden. Het geluid van de main stage was daarvoor weer veel te slecht, om het woord erbarmelijk maar niet te gebruiken. De klanken leken de massa niet te bereiken, waardoor het vaak te stil, dof en uit de verte klonk. We hoorden dat er dichterbij het podium geen problemen waren, en zullen ons de volgende dagen dan ook strategisch positioneren. Erg jammer dat daardoor de pret gedrukt werd, want Arctic Monkeys bewezen gisteren de perfecte headliner te zijn.
Afsluiten deden we met Doldrums, en wat was dat heerlijk. De eigenzinnige Canadees had deze keer enkel z’n muziekdoos vol elektronisch materiaal bij en werd bijgestaan door een drummer. De set die Woodhead speelde was dan ook vooral gericht op de benen. Van z’n eerste en enige album speelde de man slechts twee nummers, maar dat mocht geen probleem zijn. Dansen dat we gedaan hebben, het was lang geleden dat we nog zo’n feestje meemaakten. Vooraan stage 3 was er algehele euforie en ging iedereen compleet uit z’n dak. Zo sloten we de eerste dag mooi af.
Vandaag en morgen programmeert het Best Kept Secret Festival onder meet Alt-J, Sigur rós en The Black Angels. Check www.bestkeptsecret.nl voor meer info.