Hoewel ondergetekende niet zo’n fan is van public display of affection verdient ‘PDA’, het tweede kindje van David Speck, toch wel een beetje openlijke liefde. En laat liefde en het er soms bijhorende verdriet net de rode draad zijn doorheen de plaat.
‘I want to go’ leidt niet alleen het album in, maar zet ook meteen de toon voor de elf volgende nummers. 45 minuten lang is het toegestaan om met nostalgie terug te denken aan de muziek van de jaren 80. Aan synthesizers geen gebrek en gecombineerd met Specks melancholische echoënde stem wordt een soort Cure-achtige sfeer gecreëerd. Dit zorgt er jammer genoeg voor dat de eerste vier songs bijna ongemerkt voorbij gaan, alles lijkt immers zo hard op elkaar.
Gelukkig is er ‘Night Drive’ om het geheel halverwege wat te redden, dit op zijn eigen catchy manier. De rest van het album herbergt evenwel weinig verrassingen, behalve dan misschien wanneer we in ‘Funny Moods’ even random getrakteerd worden op cheesy cartoongeluidjes. Denk: smakkende kuslippengeluidjes. Eindigen doet Part Time met ‘Seashells’, een onverwacht beweegbaar, mogelijk zelfs dansbaar nummer, maar enkel geoorloofd wanneer het met een ietwat apathische blik op het gelaat gebeurt.
Part Time is er in geslaagd om een album vol dromerige popmuziek te maken dat toelaat om mijmerend in je eigen hoofd te verdwalen. Het is alleen een spijtige zaak dat de synths vaak overheersen en de soms intrigerende gitaarakkoorden wat in de verdomhoek duwen. ‘PDA’ lijkt in het begin weinig verrassend en bijna eentonig, maar na een tijdje ontdek je hoeveel werk Speck en co hierin gestoken hebben. Het zit hem bij deze plaat allemaal in de details. Aarzel vooral niet om op ontdekking te gaan.
Verdeeld door V2