Het zou ons erg verwonderen mocht je vorig jaar al van Säkert gehoord hebben. Nochtans beschikt dit Zweedse collectief over twee prachtplaten, wonnen ze in hun thuisland grammy’s en zijn hoofdpodia op de grootste festivals hen er niet vreemd. Vele Europeanen vielen reeds voor de melancholische muziek, maar verstonden helaas weinig van dat Zweedse taaltje. Gelukkig worden met ‘På Engelska’ een reeks liedjes in het Engels vertaald. Of ook in België en Nederland de grote menigte daadwerkelijk zal knielen voor de smartelijke popsongs valt af te wachten. Wij mochten Annika Norlin, brein achter Säkert, alvast het vuur aan de schenen leggen.
Indiestyle: Voelt het anders om je in het Engels uit te drukken?
Ik heb alles zelf vertaald en moest vooral denken over het karakter van de verschillende talen. Enkele jaren geleden deed ik enkele shows in Wit-Rusland, samen met enkele schrijvers en dichters van daar. Het was een soort uitwisseling waarbij hun poëzie naar het Zweeds vertaald werd. Zo konden wij verstaan wat ze aan het voorlezen waren. Ik begon te denken dat, ook al waren de teksten in het Zweeds, een Zweed zoiets nooit zou schrijven. De woorden komen zodanig dramatisch over en zijn in smart ondergedompeld. Ik werd er erg door geïnspireerd en ontdekte een hele nieuwe manier om Zweedse woorden te gebruiken. Zo was mijn doel de Säkert songs te vertalen en ze Zweeds te laten aanvoelen, ook al is alles in het Engels. Daarom heb ik ze woord per woord vertaald. Ik moest verschillende aanpassingen doen voor het rijmen en het ritme, maar het resultaat is zeer bevredigend.
Indiestyle: Hoe reageren de Zweedse fans op een Engelstalig album?
Opvallend goed, moet ik zeggen. Ook hier brengen we de Engelstalige versie uit, maar ik had nooit verwacht dat er zoveel landgenoten naar zouden luisteren, hoewel ze de Zweedse originelen al in hun bezit hadden. Meer nog: velen verkiezen de Engelstalige versie. We deden wel enkele aanpassingen bij het mixen en ik denk ook beter te zingen in het Engels – misschien spreekt hen dat aan?
Indiestyle: Laatst stond je nog op het hoofdpodium van Way Out West, een van de grootste Zweedse festivals. Opvallend was de grote bezetting, mogen wij dit binnenkort ook verwachten?
Het was ongelofelijk er te mogen optreden. We hebben er een intensieve zomer op zitten. Binnenkort doen we nog een kleine tournee door Noorwegen, maar hiernaast hebben we nog niets gepland. Binnen enkele maanden, wie weet. Ik wil zeker proberen iedereen mee te krijgen, met zeven muzikanten zijn de shows nog interessanter en de busritten veel aangenamer.
Indiestyle: Hoe verliep de samenwerking met de band tijdens het opnameproces?
Voor de ‘På Engelska’ songs namen we de vocals opnieuw op en voegden we enkele nieuwigheden toe zoals een viool hier of een echo-effect daar. Eerlijk gezegd was er dus niet al te veel werk met de band. Maar op de originele plaat was dat helemaal geen sinecure. Ik werkte in het bijzonder samen met producer/gitarist Henrik Oja. We deden ons voor als echte dictators. Zo opperde ik: “Kan je deze piano zodanig doen klinken als een stille schreeuw in het midden van de nacht?”, terwijl Henrik dan meer het technische aspect beklemtoonde: “Speel het in B-mineur”, “Gebruik deze pedaal”. Met de groep maakten we twee Säkert albums, maar voordien kenden we elkaar nog niet. Nu zijn we allemaal goede vrienden. Wat erg leuk is: we zijn nu veel beter op elkaar ingespeeld. Zo kwam drummer Daniel uit de hardcore scene en speelt hij dus heel energiek, waar ik erg van hou. We konden onze nummers bijgevolg richten op zijn gedrum. Lovisa en Jakob Nyström hebben dan weer opmerkelijke broer-zusmelodieën, waardoor ik delen schreef enkel om hem te horen zingen.
Indiestyle: Je bent geboren in Östersund, centraal gelegen in Zweden; ver weg van grote steden en omgeven door overweldigende natuur. Een van je thema’s is het leven in het noorden van Zweden.
Het is een complexe materie. Zo had ik het erg moeilijk te beslissen waar ik zou willen leven. Ik was Stockholm gewoon en daarvoor woonde ik in Londen, maar ik miste altijd de rust en de eenvoud. Mijn hart verlangt telkens naar het noorden. Nu woon ik in Umeå: erg noordelijk gelegen en iets groter dan Östersund. Maar hoeveel ik ook van deze plaats hou, ik mis Stockholm. Het gras is altijd groener aan de overkant. Meestal is mijn keuze voor een woonplaats vrij eenvoudig en uitsluitend praktisch gezien, maar ik mis het noorden zoals je een moederfiguur zou missen. Ik sterf als het ware bij het zien van een foto van mijn geboortestad. Ik schrijf vaak over deze dingen en velen voelen zich ook aangetrokken door deze songs. ‘The lakes we skate on’ gaat over het wonen in een kleine stad en het gevoel dat je overvalt wanneer je vrienden wegtrekken. Velen vertelden me zich daarbij ook zo te voelen.”
Indiestyle: Andere onderwerpen zijn: het harde werkleven, de moeilijke politieke situaties en triestige liefdesperikelen. Ben jij depressief?
Eigenlijk ben ik erg gelukkig, al steek ik al mijn problemen en frustraties in de songs. Zoals de huidige politieke situatie in Zweden: we betalen minder belastingen en een groter aantal minderbevoorrechten worden arm. Ik ben er zo gefrustreerd door dat ik zou ontploffen mocht ik het niet in mijn songs kunnen verwerken.
Indiestyle: Zweden is duidelijk het succesvolste Scandinavische land in de popmuziek.
Ik heb altijd gedacht dat ons van kinds af aan aangeleerd werd heel kritisch te zijn. De meeste Zweden denken niet: “Die band is fantastisch, ik wil ook zo klinken”, ze denken: “Die band kan beter”. Het is een muziekscene vol uitdagingen waarbij niemand doet wat anderen al deden.
Indiestyle: Wanneer besloot je muzikante te worden?
(lacht) Het is nooit mijn bedoeling geweest muzikante te worden. Ik schrijf al songs sinds mijn kindertijd en zo’n zes jaar geleden speelde ik een song op een feestje voor een vriend met een klein indie label. Hij vroeg me het op te nemen voor een compilatiealbum. De radio begon het te draaien en alles ging zijn gang. Ik sta er nog steeds versteld van.
Indiestyle: Met wie zou je het liefst een wereldtournee maken?
Als Tom Waits het me zou vragen, zou ik niet weigeren. Ik denk dat hij de beste songs ooit schreef en dat zijn toenadering tot muziek heel inspirerend kan werken. Ik hou het meest van zijn vroegere werk. Na iedere show zou ik hem dan ook aanmoedigen om opnieuw pianoballades te schrijven.
Indiestyle: Vind je podiumprésence belangrijk?
Ik bewonder de expressie van artiesten, maar ik hou niet zo van de samenkomst tussen muziek en mode. Waarschijnlijk omdat dit een te groot effect heeft op muzikantes en we te veel worden beoordeeld op het voorkomen. Wij willen fatsoenlijk overkomen en zeker niet zo’n band zijn die de fans na-apen. We vinden het niet erg om fouten te maken, op het podium te struikelen of een bad hairday te hebben.
Indiestyle: Wat is je beste ervaring al muzikante en/of muziekliefhebster?
Als muzikante: de eerste keer dat ik een song opnam en hoorde wat voor effect de ‘reverb’ op je stem uitoefent. Als muziekliefhebster: luisteren naar M Ward, solo in een kleine club in Göteborg.
Indiestyle: Wat mogen we nog verwachten voor de toekomst?
Ik zou het niet weten. Het eerste wat ik leerde als muzikante was: ‘plan nooit iets van tevoren’. Verwachtingen draaien nooit uit hoe je het zou willen. Bovendien krijg ik vaak plotse ideeën waarbij ik me psychologisch van kant zou maken als ik ze niet zou kunnen uitvoeren. Ik bewaar dus liever mijn tijd voor zulke ideeën.
Door Wouter Jaques
Album verdeeld door Munich Records