Hoe lang is het geleden dat je nog eens rustig de tijd nam om een album aandachtig te beluisteren? In haar geheel en desnoods in afzondering. Een album waarvan je elk detail met vocht in de ogen probeert te registreren. Wel, het brandnieuwe en fragiele ‘Hall Music’ van Loney Dear (zonder komma) is zo’n plaat die deze behandeling verdient. Zeg dus al je afspraken af, sluit de gordijnen en laat je onderdompelen in de tristesse en het verdriet van Emil Svanängen, de Zweedse multi-getalenteerde multi-instrumentalist die schuilgaat achter de vreemde groepsnaam.
‘Hall Music’ is alweer het zesde album van Loney Dear en het verschilt van zijn voorgangers door het gebrek aan traditionele popsongs. Vrolijke radiosingles als ‘I Am John’ of ‘Airport Surroundings’ zijn er niet te bespeuren, al komen ‘My Heart’ en ‘What Have I Become?’ bijna in de buurt. Ook weg is de warme, intieme slaapkamersound die vooral de eerste vier albums kenmerkt. Het rijk georkestreerde en meeslepende ‘Hall Music’ geeft je een andere soort intimiteit: de (eigen, gerecycleerde) melodieën voelen erg vertrouwd aan en met diep persoonlijke, emotionele teksten stapt Svanängen ongegeneerd in je comfortzone. Hij is zo openhartig dat je er ongemakkelijk van wordt.
Er zijn ontelbare schone momenten te rapen. De spaarzame, bijna minimalistische opener ‘Name’ grijpt je meteen bij het nekvel. Svanängen zingt zacht over een dreigend orgeltje en aanzwellende synths. De klok staat stil en alles beweegt in slow motion. Meer ingehouden pracht op ‘D Major’, waarop hij zichzelf begeleidt op een eenzame akoestische gitaar terwijl zijn falsetto stevig de hoogte in wordt gejaagd. In ‘Largo’ huppelt een tubalijntje over een waterig kerkorgel en ratelende drums. Het nummer doet ons wat denken aan de Franse en Italiaanse chansons die ons op onze jeugdige zondagmorgens samen met de geur van versie koffie tegemoet kwamen waaien. En warm hielden als een fleecedekentje. In het epische ‘My Heart’ wikkelt Svanängen zich in zelfmedelijden en in flikkerende percussie. De beierende kerkklokken beelden we ons mogelijk in. Even groots is ‘Durmoll’, dat halfweg explodeert in een gevecht met strijkers en koperblazers tegen een woordenloos achtergrondkoor.
Huisfavoriet is het adembenemend mooie ‘Young Hearts’, waarop niet meer te horen is dan een stem, een zoemend orgel en spaarzame pianotoetsen. Genoeg om alle haartjes op onze armen recht omhoog te krijgen. De dunne streepjes helder licht in de donkere wereld van Loney Dear zijn het bijna-vrolijke slotakkoord van ‘Calm Down’, met een hoofdrol voor een vibrafoon. En ook in de voorzichtig optimistische afsluiter, ‘What Have I Become?’, biedt bandlid Malin Ståhlberg met haar tedere stem troost en meer dan een sprankel hoop.
Het is de perfecte afsluiter van een somber en pakkend album. ‘No sadness / No disappointments’ zingt Svanängen ergens in ‘My Heart’. Droefenis is er een overvloed, maar teleurgesteld? Absoluut niet.
Loney Dear live zien kan in november 2011 in Brussel (Botanique, 24.11, info & tickets) en Leeuwarden (Explore The North, 25-26.11, info & tickets)
Album verdeeld door N.E.W.S