Fotos door Robin Dua
Ruim drie jaar hebben we moeten wachten op die vierde plaat van The Kills. Het uitstapje van Alison met The Dead Weather en Jamie die druk bezig was met het vriendje te zijn van Kate Moss, zorgden ervoor dat de agenda’s niet altijd even compatibel waren. Maar kijk, het album is er toch geraakt. The Kills klinken op ‘Blood Pressures’ minder rammelig en vertalen dat ook live. Is dat een slechte zaak? Neen, de show draaide vooral rond de nieuwe nummers die leken gemaakt te zijn om live nóg beter te klinken dan op plaat.
Voor The Kills ons konden meeslepen, kregen we nog de noiserock band Weekend voorgeschoteld. Het trio uit San Francisco heeft nog maar één plaat uit die over het algemeen goed werd ontvangen en bracht vooral lange hypnotiserende songs. Maar het ongeduldige publiek dat na het onfortuinlijk afgelaste optreden op Pukkelpop wel erg snakte naar The Kills, lieten ze maar koud.
Beginnen deden The Kills met ‘No Wow’, de opener van hun tweede plaat en tevens de enige song die ze daaruit speelden. De rest van de set werd er vooral geput uit hun laatste twee worpen, zonder publiekslievelingen als ‘Fried My Little Brains’ uit het eerste album over te slaan. Voor de gelegenheid waren ze niet alleen met hun tweetjes, maar hadden ze vier drummers met zich meegebracht die elk twee grote trommels ter beschikking hadden. De drummer boys kwamen er in heel wat songs bij, en maar goed ook, want te vaak gebruiken The Kills een drumcomputer die niet altijd even goed klinkt. Vooral in ‘Kissy Kissy’ van hun eerste plaat viel dit enorm tegen. De jongens droegen ook een Kills-uniform (uiteraard een leren vestje, wat had je gedacht), zorgden voor een welgekomen visueel aspect en werden vooral ingezet om de nummers van ‘Blood Pressures’ wat meer vulling te geven, waardoor ze dat ietsje extra kregen. Switchen van instrumenten was ook niet uit den boze. Zo nam Alison wel eens de trommels op zich, en waagde Jamie zich tijdens de encore aan het orgel voor het hartverscheurende ‘The Last Goodbye’ dat nog eens pakkender klonk doordat Alison al schor begon te worden.
Jamie Hince, die verder nog te vertellen had dat hij zijn portefeuille was kwijtgespeeld en nu zonder identiteitskaart kwam te zitten, is de koning der hooks met zijn geweldige gitaarpartijen en de vele effecten die hij eruit krijgt. Vooral ‘Future Starts Slow’, waarschijnlijk hun beste song tot nog toe en een absoluut hoogtepunt, verovert het publiek met die scheurende gitaar in het begin. Het duo kan ook als geen ander in iedere song een zekere spanning opbouwen die bijna nooit echt losbarst maar laat hunkeren naar meer, waardoor het publiek echt wild wordt. Door de hoeveelheden geluid die ze produceren, het heen en weer geloop van die geweldige frontvrouw over het podium en de ongelooflijke chemie die tussen de twee hangt, was het soms moeilijk te geloven dat ze amper een duo zijn.
The Kills klonken rauw, rockten hard en verveelden geen seconde, je kon zien dat ze zich thuis voelden op het podium. We kunnen met overtuiging vaststellen dat Alison Mosshart, vandaag met een overwegend roze/roodkleurige haarbos in plaats van het gewoonlijke zwart, misschien wel hét coolste wijf is in de hedendaagse rockmuziek en dat Jamie Hince weet waar hij mee bezig is. The Kills zijn ongetwijfeld één van de boeiendste duo’s om live aan het werk te zien.
Setlist:
No Wow
Future Starts Slow
Heart Is a Beating Drum
Kissy Kissy
U.R.A. Fever
DNA
Satellite
Last Day of Magic
Baby Says
Pale Blue Eyes (Velvet Underground cover)
Black Balloon
Pots & Pans
Cheap and Cheerful
Tape Song
Encore:
The Last Goodbye
Fried My Little Brains
Fuck The People
Monkey 23