Graffiti6 bracht hun debuut ‘Colours’ al in 2010 uit, maar het is nu pas dat de re-release van dit album bij ons in de bus gevallen is. Deze heruitgave is voorzien van vernieuwd artwork en vier bonustracks.
Graffiti6 bestaat uit twee Britse kerels met een voorliefde voor elektronica en popmuziek. Live laten ze zich wel vervoegen door een volledige band, wat de kwaliteit alleen maar ten goede kan komen. Hun liedjes werden al in een heleboel Amerikaanse series opgenomen, waaronder ‘Grey’s Anatomy’, ‘One Three Hill’ en ‘CSI New York’. Verder staat Graffiti6 garant voor zomerse muziek waarbij wij meteen verlangen naar een frisse mojito of een roadtrip in de cabrio met enkele welgevormde dames op de achterbank. Ziezo, nu we de band kort voorgesteld hebben, kunnen we aan het recenseren slaan.
Het eerste dat ons te binnen schiet bij het horen van opener ‘Stone In My Heart’ is de single ‘Shined On Me’ van Praise Cats uit 2002. Na heel lang nadenken kunnen we deze link nog steeds moeilijk verklaren, al blijft hij toch hangen. Het tweede waaraan we moeten denken, is veel beter te verklaren. Graffiti6 blijkt namelijk enorm schatplichtig te zijn aan Gnarls Barkley. We horen ook hier leuke popdeuntjes met een redelijk hoge zang die door een megafoon ingezongen lijkt te zijn. Wanneer we overgaan naar ‘Annie You Save Me’, een oude single van de band, hebben we al een vermoeden van wat we verder van het album mogen verwachten.
Wanneer we met ‘Stare Into The Sun’ een oude bekende terughoren, verdwijnt het miezerige paasweer als sneeuw voor de zon. Het nummer verscheen in 2010 als single en werd bij Studio Brussel zelfs een bescheiden zomerhit. Voor de gamers onder ons: het nummer is ook te horen op de soundtrack van FIFA 12. Met ‘This Man’ wordt er een eerste keer een versnelling lager geschakeld en met ‘Free’ krijgen we onze persoonlijke favoriet te horen. ‘Free’ is alles wat een zomers popnummer moet zijn: zwoel, ritmisch, een tikkeltje melig, maar bovenal catchy as hell. We betrappen onszelf erop dat we al vanaf het tweede refrein met de melodie mee neuriën, wat in latere luisterbeurten overgaat in mee kwelen. Kortom: als we je één nummer zouden mogen voorschotelen, dan zou het dit wel zijn. En we durven er redelijk wat op te verwedden dat je het met plezier zou verorberen.
Het tempo en de feelgood-vibe gaan vervolgens naar de haaien met het langgerekte ‘Calm The Storm’, maar Graffiti6 pikt al snel de draad weer op met titelsong ‘Colours’. Door het ritme en vooral door de vocals krijgen we hier een beetje het gevoel dat The Temper Trap niet erg veraf is, maar dat maakt het nummer allesbehalve minder goed. Ook ‘Colours’ rekenen we graag tot één van de betere nummers op het album. Vervolgens soezen we rustig verder in de schaduw van een grote boom terwijl we van het countrygitaartje op ‘Goodbye Geoffrey Drake’ genieten. Geoffrey Drake blijkt een Engelse production designer en artdirector te zijn, die in 1972 genomineerd werd voor een Oscar voor zijn werk voor de film ‘Young Winston’ en stierf in 1995. Op de vraag of het nummer verder ook maar iets met deze Geoffrey Drake te maken heeft, moeten we je het antwoord echter schuldig blijven.
We zijn momenteel acht nummers ver op de plaat en eigenlijk is alles gezegd dat gezegd moet worden. Vanaf ‘Never Look Back’ beginnen we het namelijk wat gehad te hebben met de toch ietwat eentonige sound. Het is vooral het effect op de stem van Jamie Scott dat ons stilaan wat op de zenuwen begint te werken. We merken echter wel op dat wanneer we de plaat eens achterstevoren opleggen, de songs niet minder goed zijn dan hun voorgangers. Het is puur het gebrek aan variatie in stijl en ritmes die het album na een dik half uur de das omdoet. ‘Colours’ heeft met ‘Over You’ gelukkig wel nog een zeer aangename afsluiter in petto voor de volhouders. We worden hier telkens opnieuw beloond voor het kwartier dat we hieraan voorafgaand op onze tanden hebben moeten bijten. De titel zegt het al: ‘Over You’ is een break-up ballad pure sang, maar de rustige piano geeft duidelijk aan dat we aan het eind van het album beland zijn. Het nodigt uit om nog een laatste maal in te dommelen terwijl de ondergaande zomerzon ons gezicht streelt.
Het spreekt dan ook voor zich dat de bonustracks vooral als overbodig aanvoelen. We krijgen twee extra nummers en twee stripped versions van liedjes op het album. Zo horen we een herwerkte versie van ‘Stare Into The Sun’ en ‘Free’. Absoluut geen meerwaarde voor het album, maar ze hadden gerust twee minder goede songs kunnen kiezen om te herwerken.
Onze conclusie lijkt duidelijk, maar een review zou geen review zijn zonder. ‘Colours’ is een uiterst aangename plaat om op te leggen terwijl je op zomerse dagen door het Vlaamse platteland cruist, in je tuin ligt te zonnen of met je lief in de duinen ligt te rollebollen. Om hem met volle aandacht van het begin tot het einde uit te luisteren, is het album echter minder geschikt. Het had wat ons betreft dus best wat minder lang mogen zijn. Waar we echter wel met plezier naar uitkijken, is een passage van de band op een zomerfestival. Want het lijkt wel alsof ze muziek maken die enkel daar zou mogen gespeeld worden.
Album verdeeld door EMI