Lou Reed deed gisteren de AB aan voor de eerste van twee concertavonden, verbluffend voor een man van 70 die vaak een vroege dood werd voorspeld. We hadden geen idee van wat we mochten verwachten van deze invloedrijke experimentalist. Het laatste decennium werden goeie met slechte optredens afgewisseld. ‘Lulu’ werd een draak van een plaat en de integrale shows rond Reeds dieptepunt ‘Metal Machine Music’ maakten hun heropleving, al wordt dat album de laatste jaren een klasse hoger bestempeld.
Joan As Police Woman opende de avond. In het verleden nestelde de zangeres zich in het androgyne wereldje van Anthony Hegarty en Lou Reed zelve. In de AB bewees ze haar sterke reputatie, en effende ze het pad met donkere gedachten, ingetogen momenten en vooral een beklijvende sfeer.
Verslag door Wouter Jaques, foto’s gemaakt op 16.06 door Xavier Marquis
Het went nooit om een levende legende het podium te zien bestijgen. De oude Reed slenterde de scène op, keek even het publiek aan en stak beide handen op, gevolgd door applaus. Reed en zijn zeven mannelijke muzikanten staken volledig in het zwart als een soort tegenpool van de volledig in het wit uitgedoste Joan As Police Woman, die het gezelschap vaak kwam vervoegen. Reeds stem is dan niet meer zoals vroeger, waardoor Joan de rol in de hoogte overnam, een hele zaal gefascineerd laten luisteren was wel een koud kunstje.
Opener van dienst was ‘Brandenburg Gate’ van het beruchte ‘Lulu’-album, net zoals ‘The View’ en ‘Mistress Dread’. De ruige sfeer overheerste en van een handrem was geen sprake, al wist het publiek het niet altijd te goed te smaken. Klassiekers als ‘Heroin’, ‘Waiting for the Man’ en ‘Senselessly Cruel’ volgden als aangename afwisseling, telkens verlengd met een intense solo, de een al dreigender dan de andere. Reed was in ‘Walk on the Wild Side’ misschien niet overtuigend en zelfs passief, maar de warme gezelligheid van de sax overheerste.
Het kostte Lou Reed zichtbaar veel moeite het optreden bij te houden. Gelukkig werd hij geflankeerd door twee jonge knapen die alles stonden te geven. De gitaar rond zijn nek deed eerder dienst als versiering, waaruit slechts sporadisch de volle kracht werd benut. Het euvel werd verzacht door de sterke band die de AB meer dan gemiddeld met passie vulde. Vooral de doordringende vioolstrijken samen met de hoge stem van Joan wisten moeiteloos te imponeren. ‘Street Hassle’ en ‘Sad Song’ haalden zo de hoogtepunten van de avond.
Als bisnummers liet Lou Reed ‘Beginning to See the Light’ en ‘Sweet Jane’ op het publiek los. Een feestje dat de man afsloot met de woorden: ‘Remember we love you!’, tot treurnis van het publiek dat op meer klassiekers had gehoopt. Maar die heeft Reed helemaal niet nodig om een goed optreden te geven.
De AB zet binnenkort onder meer The Mars Volta (26.06), Cold Specks (28.08) en Perfume Genius (11.09) op verschillende Brusselse podia. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.