Soms hoor je bij een eerste luisterbeurt reeds waar een album echt over gaat. Dit is echter niet zo bij deze ‘Opposite Sex’ van de gelijknamige band. Pas na drie keer wikken, wegen en bestuderen dringt het echt door. Geen hapklare hap dus, het geheel voelt een beetje vreemd aan. Maar op het moment dat je het eindelijk begrijpt is het album heel meeslepend en krijg je zelfs op het magische af gevoel vanbinnen.
De heel integrerende stem van Lucy Hunter doet een beetje denken aan Franse chanteuses als Charlotte Gainsbourg. De muziek kun je niet in een woord omschrijven, ademt een vleugje Pixies uit bij momenten, maar kan eigenlijk met geen enkele andere band vergeleken worden. Waanzin lijkt zowat het sleutelwoord te zijn. Opener ‘La Rat’ is een perfect voorbeeld van zo een vreemd aanvoelend maar ook meeslepend nummer. Dat lijkt de tendens van het geheel van deze plaat, vooral gedragen door de zang maar ook door de bij momenten magistrale drums. Mede door dat vreemd klinken duurt het een tijdje eer het echt doordringt, en dat kan je als een minpunt zien. Als het je raakt, gaat het daarentegen heel diep en laat het je niet meer los.
Je zou haast zeggen dat ‘Opposite Sex’ een besmettelijk debuut is geworden omdat je, als je in de roes terecht komt, er ook niet meer uit wilt. En dat is net de kracht van deze plaat, laat je dus niet vangen aan die eerste luisterbeurt die weliswaar een wat op zijn zachtst gezegd merkwaardige indruk zou kunnen nalaten. Laat je verleiden tot een tweede of derde beurt, en voel dan pas de magie die er vanuit straalt. Dit mooie debuutalbum doet het beste vermoeden voor de toekomst.
Album verdeeld door Bertus