Wie enige kritiek wil formuleren op Bev Lee Harlings solo debuut, kan maar beter op z’n hoede zijn. De Mediæval Bæbe levert met ‘Barefoot In Your Kitchen’ een uitgekookte plaat af waarop a priori reeds elke mogelijke tegenwerping werd gecounterd.
Gebruik makend van een weldoordacht recept, zet Harling, die je je misschien herinnert van op Netsky’s ‘Let’s Leave Tomorrow,’ met deze zwaar geproducete langspeler een regelrechte aanval in op de hitlijsten: afgewerkt met van een tikkeltje weemoed voorziene, lieflijk heldere jongedamesvocalen worden jazzy popdeuntjes rijkelijk uitgegoten over een lichtvoetige beat geplukt uit diverse genres gaande van reggae over disco en hiphop tot zelfs bossanova en country. Subtiel vinden in dit geheel ook een aanzienlijk aantal indie elementen hun plaats. Terwijl elk overblijvend gaatje in het aldus van vlees voorziene skelet wordt opgevuld met riedels, ritmes en harmonieën op basis van een breed en niet alledaags instrumentarium (horen we daar op ‘Post’ een kazoo?) merkt de aandachtige en immer speurende luisteraar namelijk ook allerhande dagdagelijkse gebruiksvoorwerpen op zoals wijnglazen, een lopende kraan, potten en pannen, tot zelfs de toetsen van een oude typemachine toe.
Exemplarisch voor de commercieel gerichte ambities van de Britse multi-instrumentaliste is een zoveelste gestripte, jazzy versie van een poprock hit uit het verleden, in dit geval ‘Every Little Thing She Does Is Magic’ van The Police. Toch durven we voorgaande niet echt hard te maken. Op de ironische opener ‘Buy Me’ onderschrijft Harling met lyrics als “give me your money” zozeer over the top onze stelling dat de rollen eigenlijk meteen werden omgedraaid, en we even niet meer goed weten wie nu weer wat vindt. Twee eerder vreemde eenden in de bijt vormen even over halverwege het album de deltablues van ‘Devil’s On Your Trail’ en het naar de volksklassiek van Kurt Weil teruggrijpende ‘Wundaman.’ Net toen we luidop tegen onszelf zeiden dat PJ Harvey indertijd toch wat meer bagage met zich meedroeg om gelijkaardige invloeden tot een geloofwaardig en artistiek bevredigend einde te brengen, lezen we in Harlings persmap dat deze nummers tongue in cheek bedoeld zijn. Alweer zien we ons genoodzaakt onze woorden in te slikken. Het was dus maar om te lachen.
Het moge duidelijk wezen dat Bev Lee Harling haar eieren niet in één mand heeft liggen, en dat is in dit geval een beetje spijtig. Het lijkt of ze zich alvast wil indekken voor potentieel succes waar op zich niks mis mee is, en op twee paarden tegelijk wil wedden, waardoor het resultaat soms wat geforceerd overkomt. Hadden we meer onbevangen naar ‘Barefoot In Your Kitchen’ kunnen luisteren, konden we waarschijnlijk spreken van een fijne pretentieloze popplaat met enkele schoonheidsfoutjes.