Foto’s Robin Dua, verslag Anke Verbeke
Het schotse Django Django releasede begin 2012 haar gelijknamige debuutalbum dat bij ons een paar maanden later (in april) in de winkelrekken lag. Vanaf dat moment is het de groep alleen maar voor de wind gegaan. Lovende recensies werden uit alle hoeken van de muziekwereld over het viertal uitgestort en na in de late lente heel wat Europese zalen aangedaan te hebben, liet de groep zich ook tijdens het festivalseizoen in heel Europa gelden. Na een Amerikaanse tour keerde de band terug om ditmaal de AB te veroveren. Een opzet waarin zij met glans slaagden.
Eerst was het echter de beurt aan Eaux, een trio dat muziek maakt die stoelt op de echoënde stem van sirene Sian Ahern. Zij poogden de zaal mee te krijgen in hun dromerig op en neer dijende en uit duistere alien-achtige tonen bestaande muziektrip, wat helaas niet zo goed lukte. De band hanteerde een formule die we momenteel al iets te vaak te horen krijgen en dat speelde niet in hun voordeel. Toegegeven, het is nooit makkelijk een publiek van onbekenden te overtuigen van je kunnen, maar toch hadden wij gehoopt dat Eaux iets meer indruk op ons had kunnen achterlaten. Misschien dat het beter lukt wanneer hun muziek de zege van de herkenning met zich mee heeft, maar vanavond bleef het vooral bij wat leuke synth-toontjes en dreunende bassen.
Bij Indiestyle kennen wij een hype wanneer we er één zien en zo kunnen we je zeggen: Django Django is duidelijk één van de sensaties van 2012. Dat de aandacht terecht was zouden de jongens vanavond met verve bewijzen door een show van wereldklasse neer te zetten. De energieke jongelingen joegen ieders hartslag de hoogte in met een muzikale manie die boeide van begin tot eind waarbij elk nummer ook live tot in de puntjes werd afgewerkt. Met puike, doch nóg gestoordere, elektronische toevoegingen, begeleid door knappe visuals, begeesterde Django Django’s muziek nog meer. Zanger Vincent Neff en kompanen creëerden climax na climax en hielden de meute in de ban van hun opzwepende ritmes, gitaarlijnen en beats.
Hun muziek mag dan hotsen en botsen, evenwicht is eveneens een van de grote troeven van Django Django, dit dankzij hun uitgebalanceerde samenzang en netjes georkestreerde gitaarspel. Tegelijkertijd zit de groep niet verlegen om wat spektakel en overweldigende geluidsgolven, waarvan het overstelpende ‘Skies Over Cairo’ en ‘Waveforms’ mooie voorbeeld waren.
Al van bij het begin was duidelijk dat het dak er vanavond af moest. Zo geschiedde dan ook dat de verhitte gemoederen, na een uur lang aangewakkerd te zijn, met ‘Default’ finaal opflakkerden tot een steekvlam van vreugde. De timing zat perfect, elke noot klopte en geen enkele drumslag kwam te laat. Zo gooide het viertal elke keer meer olie op het vuur, maar misschien is die perfectie ook net de achilleshiel van Django Django. Van ons mag zo’n gestoorde groep gerust wat meer buiten de lijntjes kleuren. Het zou hun muziek enkel nog meer ten goede komen.
Al bij al zette Django Django een ongelooflijk puike prestatie neer en vestigde zich zo als vaste waarde in ons muzieklandschap. Petje af.
De AB programmeert binnenkort onder meer Maya’s Moving Castle + Ian Clement (27.11), Crystal Castles (10.12) en Vive La Fête (18.01). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
Op 18.11 speelt Django Django in de Melkweg te Amsterdam. Het concert is uitverkocht.