Glasvegas werd na de release van hun titelloze debuutplaat rechtstreeks naar de top van het indie-universum geschoten. Met hun overweldigende sound, zware thema’s en hits als ‘Daddy’s Gone’ en ‘Geraldine’ wisten ze ook snel heel wat Belgische en Nederlandse harten te veroveren.
Vooral frontman James Allan leek de tol van deze plotse roem te moeten betalen. Zo was hij in 2009 vijf dagen lang vermist om plots terug op te duiken in New York. Evenmin heeft hij een geheim gemaakt van zijn zware drugsverslaving. Drie jaar moesten fans wachten op opvolger ‘EUPHORIC /// HEARTBREAK ’ en dat bleek een lange tijd te zijn. De singles werden in België niet opgepikt en de band slaagde er niet in hun eerste Belgische zaaloptreden in de ABBox uit te verkopen. Hoewel voor ondergetekende dit album het beste van 2011 was, kunnen we hun tweede plaat enkel maar een flop noemen. Glasvegas brak met Sony Music en op hun eigen label releasen ze ergens in de eerste helft van 2013 hun derde langspeler ‘Later… When The TV Turns To Static’. De plaat is al opgenomen en begin december trok de groep de baan op voor een Britse minitour met als eerste halte The Garage in Londen.
Het eerste dat ons opvalt wanneer Glasvegas het podium betreedt is dat de kitscherige microfoon van James Allan aan de wilgen gehangen werd en dat hij terug zijn gitaar heeft opgepikt. Al na de eerste noten staan we met open mond te kijken. Weg is de man die in de AB over het podium zwalpte en Lou Reed-gewijs liefst zoveel mogelijk toon- en ritmevariaties in zijn teksten doorvoerde. Met veel overgave, vastberadenheid en vooral veel goesting wordt ‘Euphoria, Take My Hand’ ingezet. Aan een hoog tempo speelt de band daarna ‘The World Is Yours’ en het pareltje ‘It’s My Own Cheating Heart That Makes Me Cry’. Dan al weten we dat het hier niet fout zal lopen. Glasvegas klinkt geweldig, overweldigend zelfs. De energie gonst door de zaal en het publiek laat zich maar al te graag meeslepen.
Met ‘If’ wordt een eerste nieuw nummer in de set gedropt, om vervolgens twee songs uit hun Kerst EP ‘A Snowflake Fell (And It Felt Like A Kiss)’ te brengen. Tijdens ‘Cruel Moon’ neemt Allan een akoestische gitaar ter hand, maar de intimiteit gaat volledig verloren in het gegons in de zaal. Dat de Britten geen nood hadden aan rustige ballads was duidelijk. Dat Allan zich ergerde aan dit gebrek aan respect nog veel meer. De akoestische gitaar werd weggezet en meteen werd het zware geschut ingezet met ‘Flowers And Football Tops’. De tweede nieuwe song, getiteld ‘All I Want Is My Baby’, kon ons een pak meer bekoren dan ‘If’. Het lijkt alsof de sound van hun derde cd ergens tussen die van de twee eerste zal liggen. De melodie van de ‘EUPHORIC /// HEARTBREAK ’ is nog steeds aanwezig, maar ligt een pak dieper begraven in de noise die hun debuut zo kenmerkte.
Wat later krijgen we ‘Lots Sometimes’. We grijpen onze kans om nog maar eens uit te schreeuwen hoe geniaal dit lied eigenlijk wel is. De opbouw en de spanning zijn weergaloos en de tekst is bijna een meesterwerk. Het hele nummer is een contradictie, de titel alleen al, waarin constant een mentale strijd wordt geleverd om te beslissen of het personage al dan niet over zijn verloren liefde is. Het tempo bouwt gestaag op en de Zweedse drumster Jonna Löfgren speelt hierin een glansrol. Ze drumt nog steeds rechtopstaand en geselt haar trommels als een bezetene. De band laat zich meeslepen in hun eigen muziek en het publiek gaat er maar al te graag in mee. Een flard ‘Heroine’ van The Velvet Underground bekroont het moment.
De reguliere set wordt magistraal afgerond met meezingers ‘Geraldine’ en ‘Go Square Go’, maar het intieme ‘Ice Cream Van’ gaat helaas opnieuw verloren in het rumoer. We zitten hier op een boogscheut van het Emirates Stadium, de thuishaven van voetbalploeg Arsenal, en onder het luid gescandeerde refrein van ‘Go Square Go’ betreden neven James en Rab Allan het podium om nog een laatste nieuwe song te brengen. Het donker getitelde ‘I’d Rather Be Dead Than Be With You’ klinkt zo mogelijk nog donkerder. Hoewel Allan meer lijkt te vertellen dan te zingen bevat het heel wat emotie die de zaal dit keer wel bijna stil krijgt. De glorieronde van Glasvegas wordt afgesloten met, hoe kon het ook anders, ‘Daddy’s Gone’. Opnieuw wanen we ons in een voetbalstadion wanneer het publiek de zangpartijen voor zichzelf mag nemen.
Het was met een hoop twijfels dat we naar Londen afzakten. De liveprestatie van de band liet de afgelopen tour namelijk wel wat te wensen over. Maar het viertal slaagde erin alle twijfel al vanaf de eerste seconden weg te vegen. Dit is het Glasvegas dat zichzelf teruggevonden heeft. Dit is het Glasvegas dat ten tijde van hun eerste album gevierd werd omwille van hun overweldigende liveshows. Dit is het Glasvegas dat beseft dat roem zeer vergankelijk is. Na vanavond twijfelen we er geen seconde aan dat ‘Later… When The TV Turns To Static’ één van de platen is waar we in 2013 reikhalzend naar uit mogen kijken. Voor een voorproefje surf je best eens naar de website van de band, daar geven ze tijdelijk gratis een nieuw nummer weg.
The Garage programmeert binnenkort onder meer Kabeedies (06.12), Stars (07.12) en Republica (14.03). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.