Juli 2012. Christopher Owens, frontman van Girls – de band, niet de superieure sekse – kondigt via Twitter aan dat hij de band verlaat, waarmee meteen ook een eind komt aan de formatie rond Christopher Owens en Chet “JR” White. Owens verzekert ons echter dat hij zal blijven muziek schrijven en opnemen. We zijn een half jaar verder en na een uitstapje in de modellenwereld, ligt zijn eerste soloplaat al in de rekken.
Openend met ‘Lysandre’s Theme’, een barok melodietje, geschreven in 2008, dat in elk gaatje van het album verstopt zit, krijgen we een eerste inkijk in wat Owens omschrijft als een ‘coming of age’-verhaal, een road trip story, een liefdesverhaal en zijn meest gefocuste muzikale inspanning ooit. En gelijk heeft hij, op de plaat schrijft hij een gevoelig relaas over een vergane liefde die nog steeds zijn sporen nalaat van zich af. Nauwkeurig zachte melodieën smedend zingt hij eerlijk ontwapenend “What if I’m just a bad songwriter? What if people are sick of hearing love songs?” in een stijl die al opdook – vergelijkingen kunnen we uiteraard niet uit de weg gaan – op het einde van de laatste Girls-plaat.
Een album van Girls zou ‘Lysandre’ echter niet kunnen zijn, daarvoor eisen de barokke sound en de prominente rol van de fluit de plaat te veel op. Het is eveneens geen treurplaat geworden, te horen aan een meesterlijke afwisseling met upbeat songs. ‘New York City’ wordt bijvoorbeeld opgesmukt met ouderwetse saxofoonsolo’s en het sfeervolle ‘Riviera Rock’ toont de verrassende diversiteit van Owens’ songwriting. ‘Here We Go’ lijkt een rustig lied, maar toch zit er op het juiste moment een scheurende gitaar in. Alles op deze eerste sololangspeler lijkt te kloppen.
‘Lysandre’ is gewoon een pareltje, meer valt daar niet over te zeggen. De eerste voor de eindejaarslijstjes is binnen.
Christopher Owens live zien kan binnenkort in Brussel (Botanique, 06.03, info & tickets) en Zeewolde (Where The Wild Things Are, 09.03, info & tickets).
Album verdeeld door PIAS