Af en toe duiken er zo van die nummers op die je meedogenloos naar de keel grijpen en je totaal verbluft weten achter te laten. Nog geen half jaar geleden werden wij zo door het Ierse Kodaline en hun intrieste single (en dito clip) ‘All I Want’ totaal omvergeblazen. Het collectief concentreert zich voornamelijk rond hun zanger Steve Garrigan, met een ijle maar tegelijkertijd ook krachtige stem gezegend. Met een simpele bezetting borduren ze eerlijke melodieën op de recht-uit-het-leven-gegrepen thema’s, zoals eenzaamheid, die deze schuchtere frontman zo begeesterd bezingt. Na de release van een eerste EP en hoogzwanger van een volwaardige langspeler werd het hoog tijd om hun muziek ook live aan de man te proberen brengen. Dat deden ze afgelopen avond in de Botanique.
Vooraleer het kwartet het podium van de Rotonde betreden zou, mocht de sympathieke Brusselse schone Sarah Carlier het ijs breken. Carlier bracht ons mooie folk, teksten die bulkten van jongeling-aspiraties maar balanceerde gevaarlijk tussen die jeugdige verfrissing en het clichématige. Al bij al bewees de juffrouw goed te aarden als sfeermaker, maar voor ons bleef het enkel daar bij.
Niet veel later was het de beurt aan Kodaline. Deze vier heren slaagden er met glans in om hun muziek, die zich op plaat al zo goed leent als soundtrack voor intieme momenten en sfeervolle avonden, met zoveel kracht en echtheid over te brengen dat zelfs het rumoerige publiek er wel stil van moest worden. De langgerekte oohs en aahs die de band uit volle borst door de Rotonde liet galmen deed ons bij momenten terugdenken aan het uitbundige, soms bijna primitieve gekeel dat ook Local Natives zo typeert. Dan weer moest die tomeloosheid plaats maken voor zacht aanzwellende drums en ontroerende zanglijnen, steeds met een prominente rol voor Garrigans fragiele timbre, zoals bijvoorbeeld bij ‘The Answer’.
Nadat ‘Perfect World’ en ‘High Hopes’ de revue waren gepasseerd, diepte de frontman een banjo op, een instrument dat menig muzikant nog moeilijk kan bespelen zonder over dezelfde kam geschoren te worden als Mumford & Sons. Kodaline wist hun authenticiteit echter te bewaren, maar het hoogtepunt van de show was het volledig akoestisch, ook zonder microfoons gebrachte ‘Bring It On Home To Me’, een cover van soulzanger Sam Cooke. Hier kon die ijzersterke stem van Garrigan niet anders dan iedereen met verstomming te slaan.
Een klein uur nadat het viertal het podium opgeklommen was, zaten ze echter door hun materiaal. Er zat niet veel anders op dan er een einde aan te breien met het bloedmooie ‘All I Want’. Dachten we daarnet nog dat ‘Bring it on Home to Me’ het absolute hoogtepunt geweest was, dan moeten we dat oordeel toch nog snel even bijstellen. Hoe vaak we Garrigan het ook al hadden horen zingen, nog nooit klonken de woorden “If you loved me, why’d you leave me?” zo adembenemend mooi, zo aangrijpend en zo oprecht. Kodaline deed in de Rotonde precies wat van hen verwacht werd, maar met onwaarschijnlijk veel magie en overtuigingskracht. Laat maar komen, dat album.
Botanique programmeert binnenkort onder meer Christopher Owens (06.03), I Am Kloot (22.03) en Troy Von Balthazar (03.04). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.