In een wereld met continue stromen aan rage bait, verwoedde pogingen om reacties uit te lokken, eindeloos geëmmer tussen verstokte fanbases, en discussies wie nu de GOAT is, leek de collectieve nood aan beef stilaan opgedroogd. Het klassieke, vaak vriendschappelijke getouwtrek tussen microfoonkunstenaars stond niet langer vooraan. Check hier alle andere overzichten van Lijstjestijd. Visuele vormgeving door Louis Van Keymeulen en Jolien Wilke.
We kregen ingewikkeldere conceptalbums, diepgravend zielenonderzoek en sociologische commentaren bij de vleet. Elkaar de huid volschelden op de meest spitsvondige manieren was ietwat passé. De niet onverdienstelijke J. Cole stapte zelfs uit eigen beweging uit de discussie wie nu beste rapper was, een gouden medaille die hij met veel zelfbewustzijn doorgaf aan grote broer Kendrick. Een correcte beslissing zo bleek.
Wie bleef namelijk met klamme, grijpgrage handjes vastgelijmd aan diezelfde medaille? Uiteraard, dhr. Aubrey Graham, ofte Drake. Begrijp ons niet verkeerd, Drake heeft zijn moment in rap en pop wel degelijk verdiend. Als geen ander bespeelde hij de mainstream, gaf ons een breed scala aan wonderlijk straffe hits (‘Hotline bling’, ‘Headlines’, en vooral ‘Hold on, we’re going home’), en zadelde ons tegelijk op met het woord ‘yolo’ (het zo-schraal-dat-het-mischien-weer-goed-is anthem ‘The motto’). Maar doen alsof de teksten van Drake ooit een aantrekkingskracht waren, zijn onderwerpen, zijn oppervlakkige en bezitterige uitingen? Nee, dat heeft zelfs nooit op tafel gelegen. Zelfbesef is nooit een eigenschap geweest van Aubrey natuurlijk.
En dus kwam daar koning Kendrick hemzelve. Eerst nog licht vriendschappelijk, om eens te peuteren aan de medaille die Drake in bruikleen had gekregen. Een beetje trekken, eens een schouderklopje geven, bemoedigende woorden inspreken dat “je niet de GOAT hoeft te zijn om een goede rapper te zijn“. Toen Drake echter oprecht uit zijn krammen schoot en de claim legde, nam Kendrick niet alleen de medaille uit Drakes handen. Hij nam ook diens hánden, armen en alle appendices.
Drake werd gedecimeerd, ontdaan van alle ledematen, een overblijvend rompje dat nu zelfs zint op opties in de rechtzaal. Niet kunnen winnen aan de micro, en het dan maar laten oplossen door een leger betaalde advocaten. Het zegt iets over de totale vernietiging die zijn deel was. Ome Kendricks genadeslag kwam met de hit ‘Not like us’, de feilloze productie van West Coast hitmaker DJ Mustard, en de beste woordgrap delivery die we in tijden hoorden op een beat (“tryna strike a chord and it’s probably A minor”).
Op dat elan ging Lamar verder. Veelal in zijn ‘ome Kendrick’ stemmetje, op het ijzersterke ‘GNX‘. En toch moest hij een conculega laten voorgaan in onze lijst. Als er iemand in de picture komt, in de wandelgang te wachten staat tot wanneer die medaille beschikbaar wordt, dan is het wel Tyler, The Creator. ‘Chromakopia‘ had het weer allemaal: peilloze inhoud, onnavolgbare beats en bakken charisma. Niet zijn állerbeste werk (maar dat was ‘GNX’ ook niet voor Kendrick), en toch een herbevestiging van het wereldtalent.
Bevestigde ook zijn onvoorstelbaar multitalent: Jpegmafia. Hij moest even over de schaduw van Kanye heen kruipen. Het was dat andere grote hiphopnieuws van dit jaar. De man die eigenhandig zijn GOAT status heeft proberen afbranden. De foto van Peggy met de toen al fiks aangebrande Kanye, die daarbovenop nog een t-shirt van notoire neo-nazi Burzum droeg, zorgde voor de nodige deining onder de fans. Ze wezen terecht op de discrepantie tussen Peggy’s gepende woorden en dan toch wat bedenkelijke daden.
Naast die grote orkanen die raasden over het woelige rapwater, spoelde de onderstroom weer de nodige parels aan aan onze kust. Joey Valence & Brae brachten de weergaloze energie van Beastie Boys terug met ”NO HANDS’, terwijl Doechii de oude Doja Cat kanaliseert. Haar ongelofelijk aanstekelijke ‘Alligator bites never heal’ luisterden wij pas in de aanloop naar dit lijstje, nadat haar feature op ‘Chromakopia’ ons nieuwsgierig had gemaakt.
Dank dus aan onze Indiestyle collega’s die wél de vinger aan de alligatorpols hielden voor dit kleine meesterwerk. Mach-Hommy gooide al zijn uitgebreide invloeden in de blender voor ‘#RICHAXXHAITIAN’. Wij weigeren de normalizering van hashtags verder te accepteren, maar dat kon de pret niet drukken. De immer abstracte Ka zocht weer de grenzen van de poëzie op met ‘The thief next to Jesus’. Bladee blinkt nog steeds in ons lijstje. Hoewel zijn nummer één Belgische fan doorgeschoven is naar Knack (hey Tobias!), en zijn nummer één foutief uitspreker – Bladééé – doorschoven naar De Standaard (groetjes Mattias!).
Intussen trok onze naaste hiphopliefhebber ons aan de mouw, om te vragen of Vince eindelijk weer een beetje blij is. Titel en albumhoes verschaffen snel duidelijkheid, al blijft het nog steeds beklijven. Hekkensluiter Armand Hammer bracht dit jaar óók een uitstekend album uit met billy woods (onze lijstaanvoerder vorig jaar), en toch is ‘BLK LBL’ onze keuze, een exclusief album dat enkel in beperkte oplage op shows beschikbaar was, intussen ook al te vinden met een korte zoekopdracht online.
- Tyler, The Creator – Chromakopia
- Kendrick Lamar – GNX
- Jpegmafia – I LAY DOWN MY LIFE FOR YOU
- Joey Valence & Brae – NO HANDS
- Doechii – Alligator bites never heal
- Mach-Hommy – #RICHAXXHAITIAN
- Ka – The thief next to Jesus
- Bladee – Cold visions
- Vince Staples – Dark times
- Armand Hammer – BLK LBL