Met ‘Now only’ en ‘A crow looked at me’ bracht Phil Elverum de afgelopen jaren onder zijn moniker Mount Eerie enkele van de meest aangrijpende rouwalbums uit. Op zijn nieuwste telg ‘Night palace’, klinkt hij weer klaar voor de toekomst. Sinds zijn laatste album is er dan ook veel veranderd voor Elverum. Zo verhuisde hij samen met zijn dochter naar Washington. Een periode waarin hij veel tijd had om na te denken over hoe het universum in elkaar steekt, en welke plek hij daarin heeft.

Voor het eerst betoveren doet Elverum op ‘Huge fire’, waar hij natuurkrachten naar boven haalt. Regen, wind en vuur maken allen deel uit van een rijk klankenpalet. Op het nummer wordt meteen duidelijk dat Elverum zijn lot heeft geaccepteerd: “And now I’ve lived long enough to know / That nothing’s stronger than the flow”. Tegen de stroom van het leven kan je niet ingaan, al wat je kan doen is meevaren.

Hoewel hij ‘Night palace’ uitbrengt als Mount Eerie, verenigt hij op het album zijn twee aliassen (The Microphones) met elkaar. De plaat is de natuurlijke opvolger van cultklassieker ‘The glow pt. 2’. Het is de plaat die hem tot een cultheld maakte in indiemiddens. Interludes van 50 seconden, spoken word en talloze genres passeren de revue. Van zware black metal op ‘Swallowed alive’ over het minimalistische ‘I saw another bird’ tot trap op ‘I spoke with a fish’.

Het meest betekenisvolle nummer is zonder twijfel het begeesterende ‘Non-metaphorical decolonization’. Een nummer waarop Elverum openlijk zijn politieke ideeën verkondigt. “Now we live in the wreckage of a colonizing force/ Whose racist poison still flows / So scared of a moment of discomfort now / We turn away from the obvious / All we have is stolen and can’t be owned.” Hij spreekt zich uit tegen het verbloemen van de genocide die zijn Amerikaanse voorouders hebben gepleegd.

Op het iets te ambitieuze ‘Demolition’ spreekt de Amerikaan ons dan weer twaalf minuten lang toe over zijn relatie met zijn nieuwe thuis. Via een spaarzame opbouw, geeft Elverum je het gevoel aan een meer te zitten waar je luistert naar het verhaal van een oude, wijze man. “This place where I live is beautiful and troubled / They say it’s in a nation but I disagree / The sloping hill curves around and the river changes course”, bezingt hij.

Er waait een nieuwe wind in zijn leven. En dat laat hij ook duidelijk blijken. Al mocht het wel wat minder lang. Op afsluiter ‘I need new eyes’ vertelt Elverum dat hij zijn best heeft moeten doen om te begrijpen waarom hij alle tragedie heeft doorgemaakt. Maar uiteindelijk maken zij hem tot de man die hij is.

Als je ‘Night palace’ voor het eerst aanschouwt, lijkt het een zware brok met 26 nummers en een speeltijd die de 80 minuten overschrijdt. Toch is Elverum erin geslaagd om het nooit langdradig te laten aanvoelen. Met een rijk kleurenpalet en een heel gamma aan verschillende geluiden, blijft het album bij elke luisterbeurt boeien. Al gaan we niet ontkennen dat er enkele nummers opstaan die van ons niet hadden gehoeven. Het blokje tussen ‘Soft air’ en ‘Wind & fog, pt.2’ bijvoorbeeld.

Maar duidelijk is dat Elverum zijn tijd nam om aan het album te schaven en de hoogtes en laagtes van zijn eigen gedachten te begrijpen. Op ‘Night palace’ klinkt hij opnieuw positief. Tegelijk toont hij ook hoe menselijk hij is. ‘Night palace’ is een ode aan het leven, zoals enkel Phil Elverum dat kan.