Waar Kelly Lee Owens op haar vorige album ‘Lp.8’ nog buiten de lijntjes kleurde, keert ze op haar nieuwste telg ‘Dreamstate’ volledig terug naar het roots. Die van de glinsterende dansvloeren. In interviews legde Owens de inspiratie voor het album namelijk bij de lege dansvloeren tijdens de Covid-pandemie. ‘Dreamstate’ is voor haar dan ook een tocht richting het extraverte. Alhoewel introversie en dagdromen nooit echt ver weg is bij de minzame Welshe.
Op albumopener ‘Dark angel’ wordt meteen duidelijk waar Owens de inspiratie is gaan halen. Na een recente tournee in het voorprogramma van Depeche Mode, heeft Owens geleerd om méér melodische anthems te maken. Waar het nummer eerst nog zacht open bloeit met sferische klanken, mikt ze na een tijdje op je benen en heupen. Iets wat Owens schijnbaar uitstekend ligt.
Titelnummer ‘Dreamstate’ is dan weer typisch Owens. Vijf minuten lang brengt Owens je naar dromenland met haar unieke mix van techno, minimal en droompop. ‘Love you got’ is dan weer een potentiële hit. Owens zelf kondigde vooraf al aan dat het album een mix ging worden van bangers en ballads. Het nummer is zonder twijfel eentje uit de eerste categorie. Zo nestelt het zich meteen in je hoofd. Het is een nummer dat wel eens kan zorgen voor een grotere doorbraak voor Owens, want ze klinkt toegankelijker dan ooit. Voor Owens zelf gaat het nummer vooral over het ontdekken van innerlijke euforie. En dat komt perfect tot vorm in dit aanstekelijke nummer.
Toch kan er ook rustig weggedroomd worden. Op ‘Ballad (in the end)’ bijvoorbeeld. Het album dat een samenwerking is met Tom Rowlands van The Chemical Brothers, diende eigenlijk voor het laatste album van die groep. Echter omdat Owens zanglijnen zo goed pasten, mocht zij het nummer gebruiken. De track roept meteen herinneringen op aan het beste van Björk, door de sfeerschepping vol synths en het honingzoet stemgeluid van Owens.
Afsluiten doet Owens met ‘Trust & desire’. Het is haar meest persoonlijke album van het album, waarbij sferische pop hand in hand gaat met een kleurrijke instrumentatie. Leuk weetje, de violen worden gespeeld door de neef van Kate Bush. Het nummer sluit af met een kinderstemmetje, waarmee voor Owens de cirkel rond is. Ze vergeeft zichzelf voor fouten die ze in het verleden maakte en spoort iedereen aan hetzelfde te doen.
Op haar vierde langspeler draait het voor Owens vooral rond het verbinden met mensen. En daar slaagt ze perfect in. Niet alleen werkt ze samen met enkele van de meest prominente elektronische namen, zoals Tom Rowlands (‘Ballad (in the end)’) en Bicep (‘Rise’). ‘Dreamstate’ is het meest uitbundige album tot op heden van Owens. Meer dan vroeger zoekt ze de dansvloer op. De Welshe geldt al jarenlang als de koningin van de techno voor indie-fans. Met dit album kan ze wel eens meer worden dan dat.
