Binnen enkele jaren gaan er studies gemaakt worden over de album roll-out van Charli xcx’ ‘Brat‘. Hoe de niche artieste plotsklaps in de mainstream brak waarbij ze nauwelijks iets van haar authenticiteit heeft moeten inboeten. Hoe ondanks alles Charli Charli bleef. En hoe de hele wereld zich vereenzelvigde met één kleur. ‘Brat and it’s completely different but also still brat’ is een victory lap voor de artieste waarin ze vrienden, popsterren en peers uitnodigt op het feestje dat al sinds juni aan de gang is.

Het album werd met glitches en samples van ‘Brat’ van de grond af opgebouwd tot iets nieuws. Alleen al het bestaan ​​van het album is reden voor een feestje. In de hedendaagse popmuziek wordt de remix zelden gebruikt als een kans om een ​​nummer opnieuw te interpreteren. Meestal is het een manier om streams aan te zwengelen, of via een populaire naam de playlists terug in te duiken. Slechts een handvol nummers behouden hun oorspronkelijke structuur en geluid zoals ‘Guess’ of ‘Girl so confusing’.

Tussen het touren met Troye Sivan op de nu al iconische Sweat-tournee, feesten als dj met haar party-concept ‘PARTYGIRL’ en de ene na de andere publiciteitsstunt door, vond xcx nog eens tijd om een heel remixalbum ineen te boksen. In de nasleep van de album-rollout sprinkelde xcx al enkele keren met een remix van het album. ‘Von dutch’ kreeg via AG Cook en de ijzige vocals van Addison Rae een manisch zusje. Robyn en Yung Lean vonden elkaar dan weer op ‘360’. Beide nummers schitterden echter minder fel dan het origineel. Toch waren het welgekomen geschenkjes van xcx die haar vrienden uitnodigde om de nummers op hun manier te verbeteren. Het potentieel was er.

Er moet iets verandert zijn sinds Charli en Lorde worked it out on the remix. The internet did go crazy. Ofwel was Charli altijd al van plan om Brat 2.0 uit te brengen, dat kan ook. ‘Brat and…’ als geheel is niet zomaar een opgefleurde, manischere versie van het origineel. Op sommige vlakken is ze bruter (‘365’ of ‘Sympathy is a knife’). Elders laat ze gasten als The 1975, The Japanese House of Bon Iver quasi volledig het origineel overnemen met hun eigen sound. Met de ‘Girl so confusing’-remix brak ze letterlijk het internet en zette ze brat summer in motion. Hoe kan het ook anders. Elke keer wanneer we “I’m glad I know how you feel / ‘Cause I ride for you, Charli” horen, krijgen nog steeds kippenvel.

Context is key hier. Toen de originele versie van het nummer uitkwam, was vrijwel iedereen er van overtuigd dat het nummer over Lorde ging. Het maakte van het nummer toen al één van de meest gedurfde op het album. In de music bizz kan een nummer dat de minste negatieve connotatie kan opwekken over een artiest(e), worden geïnterpreteerd als een diss. Om dan een week later een remix uit te brengen waarin de andere hun kant van het verhaal doet, is ongezien. De manier waarop de twee open en eerlijk zijn en hun hart luchten over hun eigen kwetsbaarheden, laat staan onzekerheden, maakt van deze remix iets heel speciaals. Alsof de Twitter-dm’s van twee popsterren op nationale tv worden uitgezonden.

De sterkste nummers op dit album zijn eveneens diegene met de snelste bpm. De vernieuwde versie van ‘club classics’ met een uitzonderlijke Bb Trickz verorbert twee andere nummers (teksten van ‘365’ en ‘B2b’) waarin Charli als een chipmunk klinkt onder een moddervette french electro meets 2-step beat. Geef ons meer van dit. Verder is de ‘365’ remix van Easyfun met Shygirl – die eerder al een tijdje circuleerde op het internet – is een high op het album. ‘Sympathy is a knife’ had dat kunnen zijn, ware het niet dat de ziel compleet uit Ariana Grande’s vocals lijkt gezogen.

Elders transformeert Caroline Polachek ‘Everything is romantic’ tot een prachtige ode aan het druilerige Londen. “Late nights in black silk in East London / Church bells in the distance / Free bleeding in the autumn rain“, klinkt het. Hoe komt ze er toch op? Polachek en xcx werkten in het verleden al meerdere keren met elkaar samen. Voor de herwerking van dit nummer was zij de geknipte persoon. Haar stem werkt perfect op het nummer. Nog geknipt for the job: The Japanese House. De Britse flipt het viraal gegane ‘Apple’ in een suikerig synthpop-nummer dat prima tegenover zijn evenknie mag aanleunen.

Julian Casablancas, The 1975 en Bon Iver leveren echter de duds af op dit album. Sure, als we een mannelijke versie van een brat moesten zoeken, dan hadden Julian Casablancas en Matty Healy waarschijnlijk wel bovenaan het lijstje gestaan. Toch voegt het drietal weinig toe aan het originele werk. Justin Vernons ge-autotunede stem werkt nochtans perfect op de glitch-pop silhouetten van Bon Iver. Toch voelen we dat hier niét. Casablancas vocals klinken gewoonweg akward.

Matty Healy is er in geslaagd om een ballad niet alleen nog trager te laten klinken. Hij laat ze ook nog eens zielloos uitschijnen. In het origineel spreidt xcx namelijk haar onzekerheden over haar eigen stardom ten toon. Hoe ze zich nooit goed genoeg, nooit populair genoeg zal vinden om tot ‘het sterrendom’ te behoren. Ironisch om Healy te horen klagen over “rotting in my house in LA and thinking about giving up everything” wanneer hij de afgelopen jaren, na Kanye West, waarschijnlijk de meest problematische dingen heeft gezegd. Poor you?

Charli made it. En in haar gebruikelijke manier van songwriting omkapselt het album ook perfect haar state of mind van de afgelopen maanden. In een aantal songs verhaalt ze letterlijk hoe die tot stand zijn gekomen. Elders, zoals in ‘Rewind’ maakt ze zich zorgen over haar new found success. “I’m fuckin’ tired, but I love it and I’m not complainin’, zingt ze in ‘B2b’. En in ‘Sympathy is a knife’ raakt ze aan de mindere kanten van dat succes. Het is alleen jammer dat Ariana Grande – toch een popster met al wat kilometers op haar teller – weinig nuance biedt aan de parlando van xcx. Het sentiment dat dit een gemakkelijke cash grab zou zijn geweest, wordt bovendien verder gevoed door de gephotoshopte foto’s van de twee die online zijn verschenen als pr voor het nummer.

Dag en nacht verschil is ten slotte de samenwerking van Charli met Billie Eilish. De twee oddballs in de popwereld vinden elkaar op ‘Guess’. Origineel een track waarin xcx geile mensen, die speculeren over haar intieme momenten, lik op stuk geeft. Het antwoord? Eilish die van de context gebruik maakt om er een schepje bovenop te doen. Twee vrouwen die in giggles en whispers met elkaar openlijk flirten.

Dit remix-album is absoluut het overwinningsrondje dat Charli verdiende. En iedereen is erbij om van te genieten. Niet elk nummer wordt hier per se naar een hoger niveau getild. Toch omkapselt het album prima waar ‘Brat’ in de eerste plaats om draaide. Plezier, onbeschaamd zijn, maar eveneens eerlijkheid en authenticiteit. Nu Kesha op de mix is gesprongen voor ‘Spring breakers‘, kunnen de grootste critici bovendien huiswaarts keren. Niet elke feature voelt hier even natuurlijk namelijk. Zo hadden we graag Carly Rae Jepsen in de tracklist gezien of de Frost Children remix gekozen boven de feature van Julian Casablancas op ‘Mean girls’.

We weten niet hoe Charli (en AG Cook) het voor elkaar hebben gespeeld om met hier en daar een sample een nieuw nummer te construeren. ‘Brat and…’ is niet zomaar ‘Brat 2.0’. Het is een compleet ander album geworden. In die zin heeft de karrenvracht aan features wat weg van ‘Pop 2‘ en de ethiek die corona-album ‘how i’m feeling now‘. ‘Brat’ kon dit jaar gemakkelijk ‘slechts’ één van de beste albums van het jaar zijn geworden, herinnert blijven aan de groene neon meme en een buzzword in de Kamala Harris-presidentscampagne. Maar dit was niet genoeg. ‘Brat and…’ bekijkt de bratosphere vanuit een andere lens. Ze levert opnieuw een album af waar je lang niet genoeg van zult krijgen en laat de lelijke en moeilijke kantjes van haar sterrenstatus blijken.