London Grammar is na enkele jaren weer heelhuids uit de studio gekropen. De band bewandelt al enkele jaren een pad van melancholie en fluwelen elektronica. Frontzangeres Hannah Reid weet bovendien met haar uniek stemgeluid steevast een eigenzinnig universum tot leven te brengen. Voeg daar sterke muzikale begeleiding aan toe, en je hebt een gouden recept in handen. Ook op hun nieuwe album, ‘The greatest love’, maakt de band hier gretig gebruik van.

Toegegeven, dankzij hun unieke sound hoeft de band weinig moeite te doen om moeiteloos herkend te worden op de radio. De fans houden van de donkere, melancholische sfeer die terugkomt in het merendeel van hun nummers. Maar is dat genoeg om ook een vierde album te vullen? ‘The greatest love’ begint in hetzelfde stramien als het oudere werk van de groep. Geheimzinnige intro’s, rustige muzikale begeleiding en een bijna hypnotiserende liedjesteksten: fans van het eerste uur zullen niet op hun honger blijven zitten.

Gelukkig laat het trio het daar niet bij. Op verschillende nummers durft de band ook eens buiten haar grenzen te treden. Zo begint ‘You and I’ als de ideale achtergrondmuziek voor een jazzy nachtclub. Vervolgens barst er dan een gigantisch koor los in het refrein. ‘Ordinary life’ bevat qua ritme iets dat weg heeft van een techno-beat. Reid zoekt daarbij de laagste regionen van haar vocaal register op. Het nummer ‘Kind of man’ kan dan weer het best beschreven worden als “Lost Frequencies meets the nineties”. Op het eerste gezicht lijkt dat een rare combinatie. Al kunnen we zeggen dat het resultaat weliswaar verrast én bevredigend blijkt.

Een bijzondere vermelding verdient hier toch wel de frontzangeres. Haar stembeheersing op het album is wederom indrukwekkend. Moeiteloos speelt ze het hele album door met kop- en borststem, in een eindeloos harmonische wisselwerking tussen de twee. Hierbij begint ze niet één, maar wel liefst twee keer bijna volledig a capella, namelijk in ‘Fakest bitch’ en in ‘The greatest love’. Eindigen doet de band met een hoge noot. Waar ‘The greatest love’ een intiem a capella begin kent, barst het in het refrein uit in een theatrale revelatie. Een sterk einde van een prima album.

Kortom, wie dacht alles wel gehoord te hebben van London Grammar, heeft zich wat vergist. Menig band mag dan de fout maken vast te roesten na drie succesvolle albums. Al lijkt het Britse trio hier alleszins geen last van te hebben. Het album is een aanrader zowel voor mensen die melancholische muziek aanhangen als zij die nog een playlist willen vullen voor een laatste zomerfeestje.

London Grammar stelt ‘The greatest love’ voor in Vorst Nationaal op 1 november (tickets & info).