Zes jaar na ‘Virtue’ zijn The Voidz weer aan zet met ‘Like all before you’. Waar Julian Casablancas en de zijnen vroeger garant stonden voor heel veel tegelijk waar we niet meteen wijs uit geraakten, brengen ze nu vooral heel veel waar we niet per se wijs uit willen geraken.

Stilistisch stuitert ‘Like all before you’ alle kanten op. Van de metal invloed op ‘Prophecy of the dragon’ over het post-punkige ‘All the same’. Er sluipt zelfs een disco-tint in met ‘Flexorcist’. Alles kan, dat is zeker. Maar moet het ook allemaal? De overdaad maakt het niet kleurrijker. We zijn geen felle tinten aan het bewonderen. We staren naar een bruine mengelmoes en proberen te ontwarren wat het juist voor moet stellen. Door de focus die de band niet wil – of kan – scherpstellen, ontbreekt net dat wat een eclectisch boeltje interessant kan maken: een streep richting. Wat meer visie had van goede ideeën zoals pauzeknop ‘Spectral analysis’ ook echt goede uitvoeringen gemaakt.

Er zweeft genoeg rond op het album om er iets goed van te maken. In plaats van wat vast te pakken en het voldoende vorm te geven, kiest The Voidz ervoor om alles z’n eigen leven te laten leiden. Soms werkt dat. Vaker geeft het echter de indruk dat ze geen controle hebben over hetgeen ze doen. Zo zijn de dikke lagen effect op Casablancas’ stem hier eigenlijk te veel van het goede, waar het op vorig werk nog interessant wist te zijn. En dat terwijl de zanger wel gewoon goed klinkt wanneer zijn stem eens vanonder die bewerking weet te kruipen.

De eventuele boodschappen die op te pikken zijn vallen door al die productie bij momenten wel erg troebel uit. Zonde in feite, want Casablancas heeft meer dan genoeg flair en overtuiging te bieden zonder autotune. Dat is als hij er zin in heeft tenminste. Verveelder kan hij moeilijk klinken als tijdens het eerste refrein van ‘All the same’. De hoogtepunten zijn dan ook de momenten waarop er wél spelvreugde te herkennen valt. ‘Flexorcist’ of de riff middenin ‘Perseverance-1C2S’ zijn spaarzame momentjes daarvan.

Inhoudelijk is het niet altijd zo duidelijk welke kant The Voidz nu op wil gaan. Doorheen de plaat wordt er nogal een somber beeld van heden en toekomst gebracht. Hetgeen niet verkeerd is, maar de platitudes waar ze in vervallen doen hun zaak geen goed. “It doesn’t matter what I do / Seems something’s always wrong”, klinkt net te puberaal op ‘Square wave’ om echt serieus te worden genomen. Te veel ernst dan weer op het hoogdravende ‘When will the time of these bastards end’, dat start met een Latijnse spreuk. “Who’s laughing now” blijkt onbedoeld een heel goede vraag. Misschien begrijpen we de mop gewoon (nog) niet.

Doorheen ‘Like all before you’ bekruipt ons eenzelfde gevoel als toen we Casablancas bezig zagen op Best Kept Secret in 2022, met die andere band waarvan hij frontman is. Was dat nu goed of slecht? Als we twee jaar na datum nog altijd twijfelen over die vraag, is memorabel misschien het meest positieve dat er te schrijven valt. Intrigerend, dat zeker ook. In die zin zal ‘Like all before you’ nog lang bij blijven.