Zonder enige voorkennis een show van The Jesus Lizard bijwonen: het zal je maar overkomen. Toch overkwam het een onwetende ziel in 1993, lezen we onder een video van een hun liveoptredens. De band kwam op, frontman David Yow riep “We’re the Melvins!“. Om vervolgens in (lees: óp) het publiek te springen. In de hoop niet als een verbitterde boomer met een wijkende haarlijn te klinken: het waren nog eens tijden.

Recenter beeldmateriaal leert ons dat Yow op 64-jarige leeftijd (!) nog altijd even verbeten crowdsurft als weleer. Geen tekenen van gebruikssporen te bekennen dus, en dat hoor je op ook ‘Rack’. Op hun zevende plaat briest, blaft en beukt de band als vanouds. Verwacht geen zorgvuldige opbouw. Laat staan adempauzes. ‘Hide & seek’, ‘Grind’ en ‘Lord Godiva’ zijn stuk voor stuk kopstoten die een werkdag of drie blijven nazinderen. Op ‘Falling down’ en ‘Moto(R)’ fungeren gitaren eerder als stortrammen. Als cherry on top ratelen de drums als een geoliede Kalasjnikov. The boys are back in town, het is maar dat je het weet.

Maar, eerlijk is eerlijk: er hangt wat vet aan ‘Rack’. Pakweg ‘Is that your hand?’ en ‘Dunning Kruger’ zijn vrij inwisselbare nummers. Ja, er is niks mis met een potje stevig doorperen. En ja, de band hanteert al 37 jaar dezelfde iconische sound. Dat neemt niet weg dat er geen ruimte mag zijn voor verscheidenheid. Gelukkig countert een nummer als ‘Alexis feels sick’ dat manco enigszins. De bas en gitaar slaan aan het bekvechten in de intro. Even later wurmt David Yow zich langs de vele tempowissels om zijn gal te spuwen over het Amerikaans laatkapitalisme. Ook het kronkelende ‘Armistice day’ weet meer te boeien dan de rechttoe rechtaan aanpak van ‘Falling down’.

Yows sterkste bijdrage is de ingetogen monoloog op ‘What if?’. Opmerkelijk, zeker voor een zanger wiens zangstijl door Steve Albini werd omschreven als een gekidnapte persoon die ligt te schreeuwen in een autokoffer. De tekst is heerlijk paranoïde (“What if they’d left/Gotten loaded/And she turned out to be a thief/a liar/a murder/a psychopath”) en ook de instrumentatie draagt z’n steentje bij. Het nummer trekt zich traag op aan je ruggengraat, maar de echte losbarsting blijft uit. Die onderhuidse spanning doet denken aan het beste van Slint, een groep die stilaan eens nieuw werk mag uitbrengen. Pretty please?

Kan ‘Rack’ tippen aan klassiek geworden albums als ‘Goat’ en ‘Liar’? De idee alleen al. Een comebackplaat voor de annalen? Voor de harde kern van hun fans ongetwijfeld wel. Laten we het gewoon houden op een oerdegelijk staaltje vakwerk. En daarbij: waar zouden METZ en Chat Pile zonder deze oude knakkers staan? Nergens, neem dat maar van ons aan.

The Jesus Lizard stelt het album voor op 18 mei in Botanique. Tickets zijn te koop vanaf vrijdag om 10u via de website van de zaal.