De immer sympathieke Jack White blijft er eentje die apen uit zijn mouw kan blijven schudden. De Third Man-eindbaas liet een tijdje terug bij iedere release die in z’n vinylwinkel werd aangekocht een gratis elpee bijsteken. Waar rook is, is vuur en al snel werd bekend dat het nieuw materiaal was van de voormalig The White Stripes-frontman.

Radiostations en heel wat magazines pikten het nieuws op. Rips van de plaat werden online gezwierd (werd zelfs aangemoedigd om het te delen door de man zélf) en de hype voor een nieuwe soloplaat was in the bag. White doopte het ‘kleinood’ ‘No name’ met een albumcover die veel tot de verbeelding overlaat. Geheimzinnigheid troef, dus.

Hoewel dat op de plaat minder van toepassing is. White ript de plaat open met vurige elektrische gitaren. Op de mans vorige plaat ‘Fear of the dawn’ (2022) zag je hem experimenteren met een allegaar van genres en stijlen die leunen bij z’n vurige rock. Creatieve songs die de grenzen van “rock” opzochten, leek zowat het concept van het album. Op ‘No name’ keert White terug naar z’n vertrouwde sound van weleer. Lees: meer fuzz, meer rechttoe rechtaan rock.

Opvallend hoe White na jarenlang die grenzen te hebben opgezocht, nu met een clean slate als het ware, zo vurig weet uit te halen op het album. Doorheen het album vindt je zelfs elementen terug die The White Stripes destijds zo iconisch maakten. Zo trasht opener ‘Old scratch blues’ heerlijk in het rond. ‘Bombing out’ is dan weer een andere kanonskogel op het album.

Socio-culturele klaagzangen hebben steevast een plek binnen de proza van White. Hoewel die hier eerder overschouwend (‘What’s the runpus’ of ‘Bless myself’) en minder dominant, dan wel met de vingerwijzend is. Trumps regering was immers een geliefd doelwit in White’s. Op ‘It’s rough on rats (if you’re asking)’ vraagt hij om meer rekening te houden met mensen die het minder hebben in een steeds duurder wordende wereld.

Verrassend is het niet natuurlijk dat White wederom een knalplaat heeft afgeleverd. Garagerock at it’s finest waarbij zowel gitaar als de pen van zijn teksten nog steeds messcherp weerklinken. Dat ze zo verrassend werd afgeleverd en zo’n mysterieus format dan weer wel. De all killer, no filler-ethos viert hoogtij op het nieuwe album van White.