Hiatus Kaiyote sloeg met hun eerste album ‘Tawk tomahawk’ (2013) onmiddellijk in als een bom. De band met de charismatische frontvrouw Nai Palm en jazzy drummachine Perrin Moss hebben sinds hun vorige album, ‘Mood valiant (2021)’, een groot deel van de neo-soul wereld veroverd. ‘Love heart cheat code’ zet dit succes naadloos verder.

Volgens Palm betekent de titel van het album “tegelijkertijd niets en alles. Enerzijds is het gewoon een verzameling coole woorden. Maar ik geloof ook—hoe corny het ook mag klinken—dat de wereld met liefde doorkruisen de ultieme levenshack is.” Hiatus Kaiyote laat wederom horen dat ze beste zijn in hun vak en genre.

Een monsteralbum als ‘Choose your weapon’ (2015) zit er niet direct in. Zowel het vorige album als ‘Love heart cheat code’ zijn compacter. In het geval van Hiatus Kaiyote kan dit in hun voordeel spelen. Een bekende kritiek op de band is namelijk dat ze soms te bombastisch of wispelturig zijn in hun muziek. Nummers kunnen zo tot driemaal wisselen van tempo, verschillende atmosferen verkennen en de dansbare houvast verliezen door (te) complexe structuurwisselingen. ‘Red room’ op voorganger ‘Mood valiant ‘ (2021) liet zien dat “less is more” niet volledig vreemd moet zijn aan de band. Hoewel niet iedereen het hiermee eens moet zijn, is op het nieuwste album meer standvastigheid te vinden. Een mooi midden voor wie diep wil graven of liever eens casual luistert op een terras.

Alleen technisch gezien al is dit album, net als hun vorige platen, een absoluut hoogstandje. Nai Palms stem, in welke vorm dan ook, ligt harmonieus verspreid over meerdere sporen. Laag, hoog, hees, brullend of als achtergrondkoortje, haar meerstemmigheid is niet op twee luisterbeurten uitgehoord. We krijgen de mooiste accenten en subtiele zijstapjes van de synthesizers. De drums zijn verder zoals altijd een op papier onmogelijke balans tussen concentratie en vrijwilligheid. Net als de voorgangers van ‘Love heart cheat code’ is dit album van hoge productiewaarde.

‘Love heart cheat code’ begint rustig. De band kondigt hun trip aan op openingsnummer ‘Dreamboat’. “Here I am”, stelt Palm ter introductie. Na deze dromerige prelude schieten ze meteen in actie met ‘Telescope’. Upbeat tempo en een eenvoudig refrein laten de zon schijnen. “You don’t make friends, you recognize them” wordt er filosofisch onderschreven op ‘Make friends’. De basis van dit nummer is een rondtollende baslijn die de ladder op en af gaat. Niet alleen hier, maar in alle nummers zit enorm veel kleur en detail. Om de haverklap wordt er een klein accent toegevoegd, vocaal, instrumentaal of ietwat samplematig. De onvoorspelbaarheid zit ‘m eerder in het geluid rondom de stevige basis die met de percussie en bas steeds wordt gelegd. Hiatus Kaiyote speelt heerlijk optimistisch op ‘Everything is beautiful’. De intro is een directe sfeerzetter en binnenkopper. Niets affirmerender dan het leven in zijn geheel mooi te noemen natuurlijk.

Halverwege valt ‘Dimitrti’ stevig op zijn plaats. Wat mogelijk het meest laag-bij-de-grondse nummer is van dit album dient het toch naar het einde toe als briesje. Op ‘Longcat’ (“the longest cat in the world”) wordt kort gerefereerd aan een meme. Nai Palm lijkt vol te zijn van deze kat. Zelfs dit korte humoristische uitstapje vertoont nog alle elementen van de band. Titelnummer van dit plaatje kent een enorm aanstekelijk refrein. De opeenvolging van wat op het eerste gezicht losstaande woorden zijn, dient al snel als een soort mantra om de wereld mee te trotseren. Nai Palm ondersteunt zichzelf volledig als harmonieus koor en geeft elke stemtechniek die ze heeft een kans, zowel op achter- als voorgrond.

Naar het einde toe krijgen we misschien wel het meest atypische nummer van de band te horen. ‘Cinnamon temple’ wordt volledig geboren uit een harde fuzzy gitaarrif. Deze zal waarschijnlijk de meningen van luisteraars en fans eerder zal verdelen. Een gewaagde ‘love it or hate it’-track die maximaal aanwezig is en alle kanten uitschiet. Hun echte creativiteit laten ze ironisch genoeg horen op een cover van Jefferson Airplanes ‘White rabbit’. Het hele nummer kent een nieuwe interpretatie. Als aanzet lokt noisy kinderlijk ge-“nanana” een volledige unieke cover uit dat het album naar zijn slot brengt.

‘Love heart cheat code’ begint dromerig en eindigt stevig. Daartussen levert de band misschien wel de meest gestage en stabiele muziek die men ooit al heeft geschreven. Elk nummer kent een subtiele uniciteit waar heel wat in te horen valt. Bovendien is het geheel ook nog eens dansbaar is op de meest excentrieke en jazzy manieren. Een echte toekomstige evergreen zit er niet meteen in, daar zijn de nummers misschien wat te braaf voor. Hoe dan ook lijkt Hiatus Kaiyote een oneindige bron aan liefde en energie te bezitten die alle ontspringing en uitvloei meer dan waard is.