Het leven op de baan van een muziekgroep op tournee… Vaak zijn het de eerder wilde of hartverwarmende verhalen die de buitenwereld te horen krijgt. Dan gaat het over braspartijen in artiestenruimtes of de innige relaties tussen de bandleden die the roadlife creëert. Met hun laatste album ‘AMAMA’ geeft psychedelisch pop-rockband Crumb een andere kijk op dat leven. Want met gevarieerde teksten staat frontvrouw en tekstschrijver Lila Ramani stil bij de minder voor de hand liggende gebeurtenissen. Het gaat eerder over de rariteiten die je nogal eens kan meemaken. Van metaforische ideeën naar aanleiding van insectenbeten tot een ontmoeting met een Brusselse parkwachter.

Dat Ramani inspiratie haalt uit zowat alles, past eigenlijk wel goed in het plaatje van de dromerige muziek waar Crumb voor staat. Ontspannen en bedaard lijkt het alsof we door de dagdromen van Ramani aan het snuisteren zijn. Ze laat ons inzien hoe ze bij momenten wegzweeft van onze aardse bol en wat langer dan nodig stilstaat bij het gewone.

Neem nu bijvoorbeeld het nummer ‘The bug’. Het verhaal begint, niet geheel verrassend, in een motelkamer. In het midden van de nacht werd Lila wakker en stelt ze vast dat ze als buffet heeft gediend voor bedwantsen. Volledig onder de uitslag dwaalt ze door het motel wat de basis legt voor dit nummer. Het opent met een typisch Crumb-geluid. Etherische synth, rustige drums, zwoele bas en Lila haar zachte stem weerklinken. Doorheen het nummer wordt de klank wat voller en lijkt het wel alsof ze er altijd naar uit heeft gekeken om aangevreten te zijn door een vervelend insect. Doorheen de jaren is deze motelkamer-nacht symbool beginnen staan voor knagende gedachten. Hersenspinsels die maar geen weg uit het hoofd vinden en die blijven rondtollen in de bovenste kamer.

Ook de ontmoeting met een Brusselse parkwachter bracht Ramani op ideeën. In pandemie-tijden werd ze in onze hoofdstad vastgesteld met Covid. Lange dagen van afzonderingen volgden. Dat weet je vast nog wel. Tijdens die quarantaine zat ze eenzaamheid bezinnend in een Brussels park waarbij ze prompt een vreemde man in paarse jas voorbij ziet wandelen. Hij merkt haar niet op en voor ze het weet ziet ze hem het park afsluiten. Nog snel kan ze zijn aandacht trekken en laat ze hem uit het park. Deze gebeurtenis werd de basis van het zoete nummertje ‘(Alone) In Brussels’.

Echter, het hoeft niet altijd over het zinloze te gaan. Integendeel, in schril contrast staat de titelsong ‘AMAMA’ dat een ode aan Ramani’s grootmoeder is. Haar grootmoeder, en tevens naamgenoot Leela, is een eeuwige bron van inspiratie. We krijgen die inspiratiebron ook zelf te horen. De intro van het nummer is namelijk een een fragment waarop we haar grootmoeder horen zingen.

Crumb’s derde langspeler ‘AMAMA’ biedt inhoudelijk een grote erkenning aan het alledaagse. Het onopvallende dat je meestal in enkele luttele seconden weer bent vergeten. Wat blijkt nu, soms loont het wel eens de moeite deze gebeurtenissen wat meer aandacht te bieden. Crumb tovert ze namelijk om tot fijne nummertjes die zeemzoet doen ontspannen en wegdromen. Een goede levensles voor ons allen.

De release van het album is goed getimed voor onze Belgische bodem. 28 mei speelt Crumb in de Botanique en er zijn nog tickets!